Geschreven door Stiefmoeder in opleiding
Zoals u al heeft begrepen ben ik een leergierig persoontje, ik lees graag boeken en ben zeer waarschijnlijk een van de laatste personen op aarde die geen e-reader heeft. Op rommelmarkten sleep ik mijzelf een hernia, omdat ik te veel boeken koop en soms zit er in een van deze boeken een heuse schat.
Zo heb ik ooit een Frans kookboek gekocht en hierin zat de originele krant van 2 februari 1953. Mijn hart ging sneller kloppen toen ik dit oude knisperende papier voorzichtig openvouwde en de omschreven horror van de watersnoodramp kon lezen. Ik herinnerde me dat ik lang geleden, toen ik klein was, mijn spreekbeurt heb gehouden over deze ramp. Ik kreeg een hoog cijfer en mijn ouders werden uitgenodigd op school. Mijn klasgenoten van 8 jaar oud snapten namelijk niets van mijn spreekbeurt en het kwam erop neer dat het handig zou zijn als ik bij mijn volgende spreekbeurt een makkelijker onderwerp zou kiezen, de hamster bijvoorbeeld. Het advies werd niet opgevolgd, mijn volgende spreekbeurt ging over de Molukse treinkaping in 1977. Ik had ter visualisatie wel een modeltrein meegenomen.
Het is misschien overbodig te melden dat ik vervuld raakte van geluk toen mijn oudste van de “Niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen” mannen thuiskwam met een chagrijnig, gedesillusioneerd gezicht en hij mij vertelde dat hij zijn eerste boekverslag moest schrijven. Deze oudste vond dat ik mijn bijnaam, ‘Nerd op naaldhakken’, eer aan deed bij het zien van mijn gezicht maar wilde wel mijn hulp. Het boek werd gekozen, Roald Dahls Griezels werd gelezen en niet veel later kreeg het boekverslag vorm. Ik wilde uiteraard de bronnen vermelden in de voetnoot en een referentielijst toevoegen, maar ik heb mezelf kunnen beheersen.
De oudste is bekend geraakt met de kennis over een man wie de snoskommers tot een bekend woord heeft weten te maken. Het boek, de Grote Vriendelijke Reus, staat in mijn boekenkast. Ik kan niet wachten tot het volgende boekverslag. Daarnaast bleek de uitdrukking: “Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in” van toepassing. Ik was mij niet bewust van deze kuil, mijn mateloze enthousiasme voor boeken deden mij geheel geen kuil zien en ik weet ook niet of er echt is gegraven, feit is, ik lig erin!
Mijn beagle is een eigenwijze hond, een jachthond en heeft flaporen. Ik heb mijn beagle gekregen van fantastische vrienden, het beste verjaardagscadeau ooit. Een naamsverandering moest er echter wel van komen en dit mocht niet in de linie liggen van mijn schoenendesigners, dit had ik niet overleefd. Ik stond in de keuken, zag de mannelijke vrienden, groot, stoer, sterk en beschermend bij mijn kwispelende liefde staan, in hun hand een flesje Jupiler. De naam van mijn beagle was een feit, Jupiler is het geworden.
Hij heeft wel wat gedragsproblemen en dat uit zich in dat hij naar iedereen goed luistert behalve naar mij. Bedelen doet hij niet, behalve bij mij, als een compleet vreemde tegen Jupiler “zit” zou zeggen, dan zou hij zitten. Zeg ik “zit”, dan danst de beste hond de tango nog eerder. U zou eventueel kunnen stellen dat ik niet echt daadkrachtig overkom op mijn hond. Ik deel deze mening niet, ik ben van mening dat een goede uitleg en een goed gesprek met mijn hond uiteindelijk hun vruchten zullen gaan afwerpen. U zou zeggen: “zit”, ik vraag liefdevol: “wil je alsjeblieft gaan zitten?”
Mr. Middelburg vroeg wanneer onze beste vriend naar de dierenarts moest en ik kon melden dat ik dit al had geregeld. Over 8 weken zouden wij het bericht ontvangen van mijn dierenarts of Jupiler in een blakende gezondheid zou zijn en vol trots heb ik het verslag van mijn dierenarts laten lezen. De ongeloof in de ogen van Mr. Middelburg was groot, toen hij tot de realisatie kwam dat ik sprak over een holistische dierenarts en een dierentolk die een meditatieve reis door het lichaam van mijn beagle had gemaakt en mijn beagle gezond had verklaard. Geen chemicaliën, geen prikken maar meditatie, een biologische medicijnen goeroe zeg maar. Mr. Middelburg en Jupiler zaten niet kort daarna bij de dierenarts op de hoek, alle inentingen werden in mijn hond gespoten en al mijn vrienden hebben mij volledig belachelijk gemaakt.
Ik was in de veronderstelling dat het niet erger kon worden, maar uitdagingen genoeg in mijn opleiding tot stiefmoeder. Mijn oudste van de “Niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen” mannen kwam wederom met een chagrijnig, gedesillusioneerd gezicht thuis en hij vertelde mij dat hij zijn spreekbeurt moest voorbereiden. Het onderwerp moest gekozen worden en ik opperde onder andere: de burgeroorlog in Syrië, de vluchtelingenproblematiek en de Kabinetsformatie. Maar zijn keuze voor het onderwerp was snel duidelijk.
Hij wil zijn spreekbeurt doen over de beagle, Jupiler mag dan namelijk mee naar school en het is zo leuk om uit te leggen dat zijn stiefmoeder voornamelijk roept: “Jij mislukte bierfles, wil je alsjeblieft een keer luisteren naar het vrouwtje.”
Meer lezen van Stiefmoeder in opleiding?