Geschreven door Ingrid Kraft van Ermel
Ik weet niet precies de oorzaak maar in ‘t Gooi houden ze van een leuk huwelijk en een bijbehorend feest. Mijn peetvader, de beste vriend van mijn vader, besloot onlangs voor de derde keer, dat hij toch met deze dame de rest van zijn leven wilde delen. Ik hou van mijn peetvader, inmiddels een gepensioneerde arts met een voortreffelijke staat van dienst in een zeer gerenommeerd ziekenhuis. Ik zal ook gaan houden van mijn nieuwe stief-peetmoeder, ik kan het niet nalaten om sarcastisch hierbij te denken; “Voor zolang het gaat duren.”
De uitnodiging kwam in een bijzonder drukke periode, ik had tentamens, moest twee weken lang op en neer naar Rotterdam en ik had voor de zekerheid nog een extra vak genomen voor het geval dat ik ergens niet voor zou slagen. Door de stress was ik vergeten een hotel te boeken en gezien half Nederland was uitgenodigd voor zijn huwelijk nummer drie konden wij enkel nog de bezemkast van de conciërge boeken. Airbnb zou onze oplossing zijn. Ik heb op het laatste moment een huisje gehuurd, vlak bij het kasteel dat mijn lieve peetvader had gekocht en waar het feest in de tuin werd gehouden.
Mijn verhuurster, we noemen haar Linda, zou niet aanwezig zijn maar een vriend de deur open doen met de sleutel en uitleg. Drie opgetogen personen en één vermoeid persoon reden naar onze bestemming. Het zou een gelukkige dag worden en driemaal is misschien wel scheepsrecht! Aangekomen bij de woning deed Linda’s vriend de rondleiding. Zwaar geïrriteerd liep ik achter de beste man aan die mij vertelde waar de badkamer was toen ik het gegiechel van mijn twee kleine mannen opmerkte. Linda was afwezig maar Linda was wel overal in vol ornaat te bewonderen.
Ik weet niet of u de film Scrooge kent, (absolute must see, neem de versie van de Muppets) hierin komen twee karakters voor, genaamd Marley en Marley. Door hun gedrag op deze aarde zijn zij verdoemd tot de hel en dragen zij zware kettingen om hun lichaam om ze in de hel te houden. Op de foto’s van Linda die aan alle muren hingen was overduidelijk te zien dat Linda meer kettingen door-, en in haar genitaliën had dan de Marley’s in de film. Ik heb mij een kort tijdsbestek verwonderd over de schaamteloze kracht van haar lippen en bedacht mijzelf dat ik waarschijnlijk wat anders te doen had na het huwelijksfeest, dan voorlezen. Gelukkig was er wat tijd om mijn gedachten te laten gaan over hoe ik dit ging uitleggen. Wij begaven ons naar het huwelijk.
Het feest was een prachtige Gooische aangelegenheid, gesierd door de artsen, de advocaten en de rechters. Ik vond het een gemis dat er niet een keurig gefokte labrador was, maar deze moest misschien nog emotioneel herstellen van zijn eigen verjaardag, het lukte hem niet de kaarsjes op de taart uit te blaffen…. Mijn lieve peetvader had een colbert aan vol met kreukels in de stof. Ik ken hem niet anders. Hij kon mij ook vertellen dat dit soort jasjes zo verkocht worden en het zo “heurt”. Persoonlijk denk ik dat de designer hier een andere mening over zal hebben. Voor het eerst leerde mijn peetvader mijn twee “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen?” mannen kennen.
Ik dacht mijn familie te kennen maar nu twijfelde ik. De blik in de ogen van mijn peetvader sprak boekdelen. Hij keek naar mijn drie mannen, nam ze op, bestudeerde ze om vervolgens naar mij te kijken. Hij zei; “Dit is wat ik altijd voor je wilde. Oprechte en eerlijke liefde.” Om vervolgens alle drie de mannen te knuffelen. Deze uitspraak en zijn handelen liet mij volledig desolaat achter.
Al de jaren van mijn huwelijk en mijn kinderloze bestaan, hadden mijn familieleden wel degelijk mijn verdriet gezien. Ik zag dit zelf pas na mijn scheiding, een verdriet dat zo messcherp pijnlijk was, dat ik geen man met kinderen wilde. Toch koos ik voor Mr. Middelburg en zijn “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen?” kinderen. Is er dan zoveel ruimte in een vrouwenhart dat je eigen pijn kan worden geheeld door de kinderen van de ex-vrouw? Of is het zo dat een vrouwenhart enkel kan worden geheeld wanneer het niet volledig vernietigd is door verdriet?
Persoonlijk denk ik dat de liefde van kinderen elke wond kan helen, als stiefmoeder in opleiding is het zaak het toe te laten. Laat je het toe, dan kun je een goede stiefmoeder zijn en ik omarm alles van deze twee “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen?” mannen. Ik denk dat dit mijn redding is geweest, zij en ik, alle wonden lagen open en samen hebben wij de wonden gehecht. Onze hechtingen zijn gelukkig niet oplosbaar, deze hechtingen zijn permanent geworden.
Terug bij Linda aangekomen stonden er rode Tl-buizen in de hoeken van de slaapkamers, lag er in de nachtkastjes meer rubber dan vier autobanden nodig hebben om gefabriceerd te worden en ik zal u onthouden van de staat van de bedlakens. Vol met schaamte heb ik de ‘twee niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen?” mannen in de auto gezet en begonnen wij aan de terugreis naar Middelburg.
Ik kon wel janken, ik was ervan overtuigd dat ik de meest slechte stiefmoeder was op deze aardkloot en dat deze drie mannen zoveel beter verdienden dan mij. Een stem deed mij deze gedachte vergeten. Ik hoorde een kleine mannenstem zeggen: “Ik ben blij dat papa jou is tegengekomen, je zorgt goed voor ons en ik hou van je.”
Meer lezen van Stiefmoeder in opleiding?