Geschreven door Stiefmoeder in opleiding
Toen ik nog studeerde hadden ik en de tijgers van mijn jaarclub een bijzondere vorm van humor. Dit heeft ons vele benarde situaties opgeleverd waarvan er één de hoofdprijs heeft gewonnen. Op Schiphol vroeg de bemanning van El Al (vakantie Israël) of er wapens in de koffers zaten waarop iemand antwoorde: “Ik heb mijn bommenwerper thuis gelaten.” Na een doordringende ondervraging kon het vliegtuig vertrekken met wat (2 uurtjes denk ik) vertraging en veel boze passagiers. Deze situatie is als winnaar de geschiedenis ingegaan en ik was van mening dat het niet veel erger dan dit kon worden. Daarnaast vind ik dat de beveiliging van deze Israëlische luchtvaartmaatschappij geen gevoel voor humor heeft.
Wanneer je stiefmoeder in opleiding bent, hoort het erbij dat je de kinderen van school haalt. Het leek mij niet de grootste uitdaging dus ik ging deze uitdaging aan, ik zou ze ophalen van school. Donderdagmiddag was het zover, alle klokken gaven een alarm, verplaatst over meerdere locaties in ons huis en verschillende melodieën. Met geen mogelijkheid kon ik vergeten de boys op te halen en met tikkende naaldhakken liep ik naar het schoolplein. Aangekomen aanschouwde ik een van mijn grootste nachtmerries.
Ik ben geen groepspersoon, hou niet van grote mensenmassa’s en ben bang voor de kermis. Mensen, lichtjes en lawaai zijn niet mijn ding. Een schoolplein kunt u vergelijken met een kermis, er zijn enkel geen lichtjes. Voor ik het wist hadden de boys, vergezeld door vriendjes, mij in deze meute gevonden. Kennelijk was ik de nieuwste attractie, wat voor veel publiek zorgde. Daar ik altijd mijn handen in mijn zakken van mijn jasje heb vroeg één vriendje aan mij: “Wat heb jij in jouw zakken?” Het antwoord was uit mijn mond voordat ik het wist en ik zei: “Een telefoon en een doorgeladen pistool.”
Er is mij verteld dat “echte” moeders ogen in hun achterhoofd hebben, uit ervaring kan ik u vertellen dat het erger is. Niet alleen bezitten “echte” moeders meerdere paar ogen, alle zintuigen hebben een zodanige ontwikkeling ondergaan dat ze ruiken wanneer jij “nieuw” bent. De blikken waren genadeloos en ondanks mijn designer naaldhakken die ik draag zodat ik er zelfverzekerd uit zie voelde ik mij het meest nietige persoontje. Gelukkig had ik mijn beagle bij mij die de sfeer er kwispelend inhield. Wij gingen naar huis en twee vriendjes mochten bij ons spelen, zo moeilijk kon dat niet zijn. Toen de moeder van de vriendjes ze kwam ophalen, was ik gesloopt en stond ik nog net niet met een fles Chardonnay aan mijn lippen.
Inmiddels haal ik ze elke keer op wanneer wij “dienst” hebben, samen met mijn beagle. Ik ben redelijk gewend aan deze kermis, tot er een dag kwam dat er 1 van mijn boys mistte. Hij bleek klassendienst te hebben dus ik ben naar de klas gelopen gezien ik niet wist wat dit betekende. Ik stelde mij netjes voor aan de juf en zei: “Ik ben de vriendin van mr. Middelburg.” De jongste riep wijs naar de juf: “Nee hoor, zij is onze stiefmoeder in opleiding.” De juf moest lachen en bij mij vloog het schaamrood naar mijn wangen.
Het is formidabel hoe de hersenen van mijn “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen” mannen werken wat jou met een universitaire opleiding het gevoel kan geven dat je werkelijk waar een randdebiel bent. De tijden sinds mijn lagere school (de krijttijd te noemen) zijn veranderd en daar waar de “echte” moeders mee konden groeien, kon ik dat niet.
Ik doe inmiddels huiswerk samen met de boys, ik weet niet of ik ze echt help of dat het meer voor mezelf is zodat ik een inzage heb in het nieuwe systeem. De krijttijd is voorbij mensen, vandaag de dag spreken we over een Digibord en zijn de leraren hip en veel jonger dan de leraren die ik voor de klas had. In de krijttijd voldeden de leraren aan grijze haren en saaie lessen, deze juffen lopen op hogere hakken dan ik.
Er zijn meer benarde situaties geweest op het schoolplein. Wanneer één van de boys uit een klimrek dondert, zijn er meerdere ogen op je gericht, wanneer je de lunchtrommels nog snel langsbrengt kijken ze je vol medelijden aan en geef ze geen flesjes cola mee in hun tas, dan mag je als stiefmoeder in opleiding nablijven. Kindercola is geen goed argument, ik denk dat ik niet ver verwijderd ben van het schrijven van strafregels; maar als het zover komt zal ik dat met liefde doen.
Er is namelijk elke keer op het schoolplein die zonnestraal, dat heldere moment, een moment wat alle blikken die kunnen doden tegenhoudt als een magisch schild. Dat is wanneer jouw twee “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen” mannen naar je toe rennen, je willen knuffelen maar het houden bij het geven van de “boks” en zeggen: “We hebben je gemist, wat eten we vanavond?”
Meer lezen van Stiefmoeder in opleiding?