Geschreven door Stiefmoeder in opleiding
Ik heb twee moeders, liever zeg ik dat ik een mama heb en een moeder. Mijn moeder en ik hadden geen formidabele band, mijn mama (juridisch bekend als stiefmoeder) heeft mij opgevoed en ik heb tot mijn 21ste geen contact gehad met mijn biologische moeder.
In november 1998 stak ik over en reed een NZH-bus ietsjes te hard tegen mij aan. De artsen hebben gevochten voor mijn leven en gewonnen. Mijn echte moeder stond opeens aan mijn bed in het ziekenhuis en we hebben weer contact gekregen. Toen ik 24 werd, bleek zij kanker te hebben en datzelfde jaar is zij overleden. Ondanks de lange tijd dat wij niet samen waren, ben ik blij dat zij in mijn armen overleed. Haar laatste rustplek is in Zeeland, tussen de weilanden en vlakbij ons buitenhuis.
U moet niet denken dat ik een slecht leven heb gehad, mijn mama heeft het geweldig gedaan. Ik heb nooit het gevoel gekregen dat ik een tweederangs status had binnen ons samengestelde gezin, ik ben haar dochter, zij is mijn mama. Van haar heb ik dan ook geleerd dat een kind niet onder je hart hoeft te groeien, kinderen groeien in je hart. Ze spijkeren zich zodanig vast dat de nagels verankerd zitten in jouw hart en in elk bloedvat.
Het buitenhuis is gesitueerd op een praktisch onvindbare locatie met een Charles Dickens karakter. Ik kom er graag, het is er stil en schoon. Het uitzicht op de langgerekte weilanden zorgt ervoor dat ik tot rust kom en onlangs had ik dat echt even nodig. Vroeger pakte ik mijn witte leren koffertje in, Jupiler aan de riem en weg was ik. Nu, als gezin, is geen enkel checklist afdoende en de chaos in de auto was compleet. Aangekomen vonden mijn twee “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen?” mannen de waterpomp het leukste en mijn beagle probeerde verwoed het water met zijn tong op te vangen. Ik maakte de bedden op, vulde de koelkast, rook brandlucht wat de barbecue bleek te zijn en slenterde met hond naar het graf van mijn echte moeder waar ik witte rozen voor haar heb achtergelaten. Uiteraard gingen de jongens mee en hadden zij duizenden vragen die ik heb beantwoord op één vraag na.
“Vond je het niet erg om zonder jouw moeder op te groeien?” vroegen ze mij. Eerlijk is eerlijk, ik heb hier geen antwoord op. Ik krijg ook vaak te horen wanneer ik vertel over mijn ongeluk dat het zo vreselijk is, maar ik denk daar niet zo over. Dingen gebeuren in het leven en het is wat het is. Mijn moeder en ik waren gewoon niet goed samen, het ongeluk was niet mijn schuld maar moet ik dan altijd wrok blijven koesteren?
Na het ongeluk vertelde artsen dat ik nooit meer normaal zou kunnen lopen. Op wat onhandigheden na wegens hoge naaldhakken (dit is echter de schuld van de gemeente, leg die tegels recht) loop ik prima, sterker nog, ik ben een hardloper en doe mee aan marathons.
Dergelijke gebeurtenissen maken je tot de mens wie je bent. Hoe je ermee omgaat is de keuze die je zelf maakt. Daar waar ik mijn moeder vroeger heb moeten loslaten, heb ik mijn ongeluk omarmd. Ik heb ervoor gekozen niet in een hoekje te gaan zitten en te kniezen, ik koos voor vechten. Het is vervelend om opnieuw te moeten leren lopen en de vele operaties gehad aan mijn gezicht en gebit waren bijzonder pijnlijk. Aan de andere kant van de medaille heb ik ook de eendjes die winter kunnen voeren. Niet zomaar voeren, maar genoten van het voeren van de eendjes.
In de tuin van het buitenhuis was het dit keer niet langer stil, kinderstemmen verjoegen het geluid van de vogels, de schone lucht werd vervangen door de geur van de barbecue en mijn uitzicht bestond uit drie geweldige mannen en een beagle die meerdere pogingen had gedaan om vriendjes te worden met de kippen van de boer. Ik kwam tot het besef dat alles overleden is in heden. Het verdriet van mijn moeder, mijn ongeluk, de pijn van mijn scheiding en zoveel meer is overleden.
Ik kies ervoor te genieten, niet te lang stil te staan bij pijn en verdriet maar om dankbaar te zijn. Vaak genoeg roep ik tegen mijn “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen?” mannen dat ze de nagels aan mijn doodskist zijn. Ik zou niet anders willen, deze liefde mag niet overlijden.
Meer lezen van Stiefmoeder in opleiding?