Ze zit tegenover mij en weet even niet waar ze het zoeken moet. ‘Ik wil gewoon een uur klagen, alles eruit gooien, dan zal het daarna wel weer gaan met mij.’ Ze lacht om zichzelf, als een boer met kiespijn.
Ze hebben net een flinke periode van voorbereiding op het samenwonen afgerond en nu is het zover. Ze woont samen. Samen met haar 3 kinderen, haar lief en zijn drie kinderen.
Ik ken ze al even, ben met ze meegelopen in de periode naar het samenwonen toe. Heerlijke verstandige mensen met even heerlijke kinderen, die zich allemaal volledig hebben ingezet om het toekomstige samenwonen succesvol te laten zijn.
Geen wolkje aan de lucht zou je zeggen. ‘Iedereen zegt dat we het zo goed voor elkaar hebben. Mooi groot huis met een kamer voor iedereen. De kinderen doen het goed. Perfect vertrekpunt voor een prachtig leven samen. Dat vind ik ook, maar zo vóelt het niet! Ik huil alleen maar’
Ik zag het aankomen. Ja, je kunt je echt goed voorbereiden op samenwonen met een nieuw samengesteld gezin. Dat zijn prachtige trajecten waarin de toekomstige huisgenoten naar elkaar toegroeien en samen kleur bekennen aan het nieuwe gezin. Dit voorkomt problemen die niet nodig zijn. Het zijn zorgvuldige trajecten waar de tijd genomen wordt.
En er is altijd één fase die niet voor te bereiden is. Dat is het moment dat je de deur van je oude huis achter je dichttrekt en binnenstapt in jullie nieuwe huis. Je weet niet hoe dat voor je is, dat ervaar je dan pas, in dát moment.
Weet dan dat je alles geregeld, besproken, georganiseerd en afgestemd kan hebben, maar dat er één ding is wat je nu eenmaal niet kunt regelen. De snelheid waarmee jouw ziel meeverhuist. Geef je ziel de tijd om rustig aan te komen op plaats van bestemming. Dus raak niet in paniek, maar huil, twijfel, lucht je hart zo nu en dan. Net zolang totdat je helemaal thuis bent.