In de vorige blogs uit deze reeks heb je gelezen over type 1 ‘de enthousiast-naïeve aanpak’ en type 2 ‘de voorzichtige aanpak’ om een samengesteld gezin te starten.
Vandaag lees je hier over Type 3:
De bewuste aanpak
Cliënten met de bewuste aanpak zijn mensen die over het algemeen nog niet zo lang bij elkaar zijn, misschien een paar maanden pas, maar die de ander en ook diens kinderen zó belangrijk vinden, dat ze zorgvuldigheid stellen boven alles. Ook als het eigen ongeduld getemperd moet worden, om een nieuwe teleurstelling te voorkomen. Er spelen vaak (nog) geen grote conflicten maar ergens hebben ze in een discussie of aanvaring al wel gevoeld dat het niet vanzelf zal gaan. En dat er patronen een rol spelen die groter zijn dan alleen zijzelf en de ander. Veel voorkomende vragen waar het bewuste type mee bezig is, zijn: – -Hoe weet ik of en wanneer ik iets mag zeggen tegen zijn/ haar kinderen?
-Wat is precies mijn rol en plek als stiefouder?
-Hoe ga ik om met het feit dat ik dan weer 100% in hun leven ben en er dan weer ver buiten lijk te staan?
-Wanneer weten we of de kinderen klaar zijn voor samen wonen?
-Waarom ben ik na afloop van de kinddagen altijd zo moe, ook al vinden wij elkaar lief?
Zij hebben in het verleden op de een of andere manier begrepen dat er meer nodig is dan elkaar geweldig vinden en goed je best doen om een samengesteld gezin te runnen. En dat conflicten vermijden net zo min werkt. Dat een duurzame gezinsrelatie niet enkel op enthousiasme gebouwd kan worden maar ook niet op eindeloos voorzichtig zijn. Er is sprake van beweging want zij durven stappen te zetten richting toekomst. Maar anders dan bij de enthousiastelingen uit blog 1 van deze reeks, bouwen zij onderweg ijk-momenten in. Momenten waarop ze stilstaan en de boel evalueren. Waarop ze in de gelegenheid komen om sámen van richting of tempo te veranderen. Kortom: waarop ze elkaar open tegemoet treden en elkaar scherp houden. Soms gaat dit “bewust-zijn” ten koste van de roze liefdesbubbel en dat is jammer. Echter krijgen zij er iets anders, stevigers voor terug: een fundament. Het werkt pas echt als álle gezinsleden vrijwillig aan boord zijn. En daar moet je iets voor doen.
Deze laatste categorie aanmeldingen komt in mijn praktijk steeds vaker voor, wat mij hoopvol stemt. Het is niet meer vanzelfsprekend om eerst heel lang zelf aan te modderen en pas als het eigenlijk al vijf óver twaalf is, aan de bel te trekken. Meer en meer partners snappen dat het fuseren van twee werelden voorbereiding vraagt. Dat je elkaars taal moet leren spreken, elkaars waarden en rituelen moet leren kennen. Kennelijk groeit ook maatschappelijk langzaam het besef dat een samengesteld gezin écht een andere aanpak behoeft dan een kerngezin.
Voor alle types geldt wanneer het gaat om een goede start met hun nieuw samengestelde gezin: Ze moeten het uiteraard allemaal zélf doen, maar ze hoeven het gelukkig niet alléén te doen.
Welk type waren jij en je partner? Of hadden jullie een heel andere aanpak?