Hoe stap je in een nieuwe relatie na de scheiding? Hoe vertel je de kids dat er weer iemand is in je leven?
Hoe bereid je jezelf en elkaar voor op samenwonen?
In mijn praktijk kom ik verschillende manieren tegen hoe stellen met bovenstaande thema’s omgaan. Je kunt deze strategieën grofweg onderverdelen in 3 types:
Vandaag Type 1:
De enthousiast-naïeve aanpak
Ze zijn tot over de oren verliefd, roze wolk, hotel de botel. Ze willen niets liever dan zoveel mogelijk bij elkaar zijn, het kan hen eigenlijk niet snel genoeg gaan. Ze zijn ervan overtuigd dat iedereen erbij gebaat is om het verleden achter zich te laten en zo snel mogelijk één groot liefdesnest te creëren, waar alle kinderen welkom zijn. Ze introduceren de nieuwe partner heel rap bij hun kinderen onder het mom van “Wat is er nou mooier dan deze liefde, als ze zien hoe happy we zijn, gaan ze ons dit gewoon gunnen!” Eigen huizen worden opgezegd/ te koop gezet, nieuwe huizen samen bekeken en vakanties voor de hele bups geboekt.
Een hoop goede bedoelingen en bakken energie. De enthousiaste types zijn dan ook vaak oprecht verbaasd dat het niet zo blijkt te werken zoals zij hadden gedacht. Het leek immers allemaal zo mooi!
Door de enorme snelheid waarmee zij iedereen in deze nieuwe situatie katapulteren, is er nauwelijks tijd en ruimte om aan elkaar te wennen, iets dat kinderen en de meeste stiefouders heel hard nodig hebben.
Het is een beetje alsof je al jaren een heel hechte, vaste vriendenkring hebt die elkaar door en door kent en dat je op een dag iemand nieuws meeneemt die je net hebt ontmoet en vervolgens van alle oude vrienden verwacht dat ze er superblij mee zijn en daarom onmiddellijk een hechte vriendschap aangaan met die nieuwe. En andersom, dat jouw nieuwe introducee zich meteen thuis voelt en alle grappen over vroeger snapt en enthousiast meedoet alsof ‘ie er al jaren bijhoort. Teleurstelling voorgeprogrammeerd, natuurlijk.
Wat hier mist is het besef van ‘Goed hout groeit langzaam’. One step at a time. Het is niet alleen maar leuk. Zeker voor de kids kan er ook veel verdriet zijn om alles wat verdwenen is. Bij de stellen die zich bij mij melden met deze aanpak is ook vaak een van de kinderen ‘het probleem’. Een beetje als een zondebok die de schuld krijgt dat het sprookje niet waarheid werd. Wat zij door hun tempo en enthousiasme heen niet kunnen zien, is dat het gedrag van het kind, welk zich uit in boosheid, verzet of sabotage, eigenlijk gaat over rouw en gemis.
Onzorgvuldigheid in de communicatie richting de ex-partner hoort er helaas ook vaak bij. Niet zelden hoort de andere ouder via de kinderen ineens op een onverwacht moment dat papa/ mama een nieuw liefje heeft. En oh ja, dat dit liefje ook al bij hen woont. Als er na de scheiding nog iets over was van wederzijds respect en vertrouwen, wordt dat hiermee ongenadig op het spel gezet.
Herken jij jezelf in deze aanpak?
Hoe hebben jullie dat gedaan in de begintijd?
Interessant artikel? Meer lees je hier over het 2e type.