Vorige keer lazen jullie over de (over)enthousiaste aanpak en de kenmerken en consequenties van deze strategie. Vandaag een heel andere manier van je samengestelde relatie starten:
Type 2
De voorzichtige aanpak
Dit gaat over de terughoudende ouder, die vreest dat de kinderen negatief zouden kunnen reageren op de komst van een nieuwe liefde. Het moment van elkaar voorstellen wordt steeds uitgesteld. Stiekem afspreken is het gevolg. Hooguit voorzichtig polsen hoe de kinderen er ‘in theorie’ tegenover zouden staan als papa of mama heel misschien in de toekomst wel weer een “vriendschap” zou hebben met iemand. Maar natúúrlijk zonder samenwonen en natúúrlijk alleen als het helemaal klikt met de zoon of dochter in kwestie. Schuldgevoel over de scheiding speelt hier vrijwel altijd een rol. Deze voorzichtige en angstige aanpak leidt vaak tot frustratie bij de nieuwe partner. Omdat het zo voorwaardelijk voelt. Vaak is er zelfs na vele maanden van min of meer stiekem samenzijn nog nauwelijks sprake geweest van contact tussen (niet meer zo heel) nieuwe partner en kinderen en rijst bij de nieuwe partner ernstige twijfel of er ooit beweging komt in deze constellatie. Bang als de ouder is om de kinderen voor het hoofd te stoten (en het contact kwijt te raken), zal de actie in ieder geval niet van hem of haar komen, blijkt. De toekomst samen wordt steeds uitgesteld en het gevoel van klem zitten en stil staan overheerst. ‘Zich buiten gesloten voelen’ en ‘voor de ander niet bestaan als hij/zij met de kinderen is’ zijn pijnlijke uitspraken die ik vaak hoor. Overigens zet deze voorzichtige aanpak zich regelmatig in latere fases voort. “Als kind niet wil dat XY hier op de koffie komt…./ hier overnacht…./ hier komt wonen…., doen we dat niet.” Het kind krijgt heel veel ruimte om het leven van zijn ouder te bepalen. En ondanks dat het best comfortabel kan aanvoelen voor het kind om het voor het zeggen te hebben, is dat ook onveilig. Het krijgt op die manier teveel macht en te weinig grenzen. In plaats van te begrenzen, cijfert de ouder zich weg. De nieuwe partner wordt geacht hetzelfde te doen. Gesprekken hierover worden zoveel mogelijk vermeden, uit angst voor conflict. Wat hier wederom ontbreekt is het openlijk bespreekbaar maken van de emoties van alle betrokkenen rondom de veranderingen. Maar deze keer niet uit gebrek aan tijd en besef zoals bij het enthousiaste type, maar vanwege angst en schuldgevoel.
Voor de volwassenen is dit op de langere termijn een zeer frustrerende situatie, omdat de liefde niet tot bloei kan komen onder deze omstandigheden en er geen WIJ mag ontstaan. En voor het kind, zeker als het al wat ouder is, is het een gemiste kans op één van de belangrijkste levenslessen, namelijk het leren laveren tussen de behoeften van zichzelf en die van een ander.
Hoe start(te) jij je nieuw samengestelde relatie?
Benieuwd welke aanpak er nog meer is? Hier lees je over type 3