Lieve ouders en stiefouders, lieve partners,
Het zijn uitdagende tijden, dat hoeft niet meer gezegd. Veel ouders zijn op het moment zoekende, onder andere naar houvast en richting. En ook onze kinderen zijn zoekende, al benoemen ze dat vast nog niet als zodanig.
Even over de kinderen: er gaat een tekst van een Amerikaanse leraar rond op social media die mij uit het hart gegrepen is. De strekking: onze kinderen zijn net zo ongerust als wij op het moment. Kleine kinderen begrijpen misschien niet alles wat er gebeurt maar ze voelen wel veel, zo ook onze constante spanning en wellicht angst. Grote kinderen begrijpen al meer maar ze kunnen er niet zoveel mee, met die onrust. Ze hebben nog niet de vaardigheden om dit soort ongrijpbare spanning effectief te reguleren, zoals volwassenen dat kunnen. En zelfs wij volwassenen hebben het er op z’n tijd flink lastig mee, om met alle onzekerheden te dealen. Maar wij kunnen er tenminste woorden aan geven, met onze geliefden praten, elkaar gerust stellen. Kinderen hebben dat vermogen nog veel minder.
Ik citeer hier de leraar: “Het is dan ook te verwachten dat er in de komende weken steeds meer gedragsproblemen zullen ontstaan. Of het nou angst is of boosheid of protest omdat ze niets ‘normaals’ kunnen doen – het komt eraan. Velen gaan meer ‘meltdowns’ en woedeaanvallen krijgen of tegendraads gedrag vertonen de komende weken. Dit is normaal en te verwachten gedrag onder deze omstandigheden.
Waar kinderen nu behoefte aan hebben is om zich veilig en geliefd te voelen. Het idee hebben dat het allemaal goed gaat komen. Dit kan betekenen dat je je perfecte rooster moet gaan vergeten en je kinderen iets meer kind laat zijn….Hoe ze zich nu vóelen zal ze veel langer bijblijven dan wat ze precies gedaan of geleerd hebben in die 4 weken. Hou dat in gedachten ieder komende dag.”
Ik wil op deze plek daarom graag een pleidooi houden voor verdraagzaamheid. De bereidheid om (van) elkaar veel te (ver)dragen. Niet alleen jullie kinderen hebben jullie zorg en liefde nu hard nodig, maar jij als onderdeel van een gezin en als ‘gevende partij’ voor de thuiszittende kinderen hebt dat ook extra nodig nu! Sommige van jullie zitten in zeer complexe gezinssituaties en je voelt je wellicht op momenten tot elkaar veroordeeld. De onzekerheid over de toekomst komt daar misschien ook nog bovenop. De spanning kan dan snel oplopen. Om met die spanning toch je schouders op te halen en te denken: ‘Het is nu even wat het is’, is verdraagzaamheid, is liefde. Of bijvoorbeeld in de vorm van wat extra begrip, een compliment en een schouderklop, een empathische reflectie, twee keer nadenken voor je je frustratie meteen uit…lukt dat, dan ben je al een eind. Verder helpt het ontzettend om juist in deze tijden te blijven samenwerken ( met iedereen die bij je kinderen is betrokken) en flexibel te zijn waar het maar kan, wetende dat sommige noodoplossingen niet altijd ideaal zullen zijn (en later weer herzien kunnen worden).
Over noodoplossingen gesproken: we gaan vermoedelijk een verlenging van de huidige maatregelen tegemoet, misschien zelfs tot in mei dus ik zal de begeleiding voorlopig via de digitale weg blijven doen.
Afgelopen week heb ik sommige van jullie via beeldbellen gesproken en ik heb de indruk gekregen dat het geven van online coaching en therapie eigenlijk verrassend goed werkt. Dus mocht je de behoefte hebben om af te spreken, hoef je niet tot april/ mei te wachten 🙂
Laten we deze tijd gebruiken om samen met de kinderen het kind in ons af en toe weer te voelen en te voeden. En laten we haar gebruiken als een kans om met elkaar te groeien.
Ik wens jullie veel gezondheid en liefde.
Hartelijke groet,
Inka
Wat het is
Het is onzin
zegt het verstand
Het is wat het is
zegt de liefde
Het is ongeluk
zegt de berekening
Het is alleen maar verdriet
zegt de angst
Het is uitzichtloos
zegt het inzicht
Het is wat het is
zegt de liefde
Het is belachelijk
zegt de trots
Het is lichtzinnigheid
zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk
zegt de ervaring
Het is wat het is
zegt de liefde
Erich Fried