En dan breekt de vakantie aan. Voor mij een moment waarop ik letterlijk voel dat ik de weken ervoor net iets te hard heb gewerkt om alles nog “af” te hebben voordat de vakantie begint. En dan beseffen dat ik niks meer te doen heb en wil ontspannen en in de chill modus wil zijn. Deze overgang gaat dan ook nooit soepel bij mij. Ik heb tijd nodig om deze nieuwe modus te omarmen. Mijn lijf zit dan vaak nog vol met adrenaline en staat aan. Ik kan me dan ook sneller irriteren aan de modus waarin mijn kinderen zitten. Zij lijken immers vaker deze chill modus aan te kunnen zetten en lijken hier ook sneller in te zijn. Ergens merk ik dat de irritatie meer is dat ik benijd hoe zij dit doen, maar daar kan ik niet de juiste woorden aan geven. Gelukkig ben ik ook maar mens en heb ik dat stuk al redelijk geaccepteerd. Ook het feit dat ik voorgaande jaren in de eerste week van de vakantie ziek werd, heb ik ondervangen door beter voor mezelf te zorgen en meer rust in te plannen. Toch blijft die irritatie een dingetje. Er moet letterlijk binnen mijn systeem een conflict ontstaan, waarna we weer positie kunnen bepalen en allen de nieuwe vakantie modus van elkaar kunnen accepteren.
Dit is een opgebouwd patroon, die ik in ieder geval al doorheb, maar nog niet heb kunnen doorbreken. En in gesprek met andere ouders voel ik ook herkenning. Het blijft een terugkerend thema, die start bij het inpakken van de koffers/tassen tot de autorit naar de plek van bestemming. Al jaren gaan we naar het chalet van mijn ouders in Zeeland. Bekend terrein en uiteindelijk een heerlijke plek om op te laden.
Dit jaar zal het anders zijn. Samen met ons samengesteld gezin, gaan we op vakantie met het vliegtuig. Het is niet dat we niet al geoefend hebben. Samen hebben we vakantie gevierd in Zeeland en ook in de omgeving Maastricht. Maar niet naar het buitenland en ook niet in de zomervakantie. En waarom zeg ik specifiek zomervakantie, omdat ik geen last heb van bovenstaande in de andere vakanties. De zomer heb ik nodig om op te laden. Mijn samengesteld gezin heeft me nog niet meegemaakt in deze hoedanigheid. En nu kan ik me er druk om gaan maken en mezelf anders voordoen, ik weet uit ervaring dat dit ergens naar boven borrelt. Wat voor mij helpt, is om hier open over te zijn. Zo werkt het voor mij, dit kan ik laten zien. Laat me dan maar even, dan ben ik niet boos, alleen heb ik wat tijd en ruimte nodig om te wennen. Als ik dan iets zeg wat niet even handig is, helpt het mij om daar niet op dat moment op in te gaan. Ik ken mijn temperament en die kan dan licht ontvlambaar zijn. Benoem wat je ziet en ik beloof dat ik blijf ademen. Ademen is immers altijd een goed idee. Op een later tijdstip wanneer ik mezelf herpakt heb, kan ik meer lachen om mijn gedrag en is de zwaarte er van af. De ander in mijn omgeving herkent dit en ervaart dat moment als startpunt van een fantastische vakantie. Dan zie ik de geweldige chill modus van mijn kinderen en voel ik me verbonden omdat ik de modus ook ervaar. Ik ben dan verder nieuwsgierig hoe het bij de ander werkt en hoe we daar sneller een samen modus van kunnen maken. Samen spelen helpt mij om die verbinding weer snel op te pakken. Samen lachen en samen plezier maken.
Iedereen heeft zo zijn eigen manier. Hoe bewust ben je daarvan? Door in het samengesteld gezin ruimte te geven aan je eigen gevoel en de gevoelens van de ander kunnen er magische dingen ontstaan. Er zijn in het nu, het lijkt zo eenvoudig, maar vraagt voorbij patronen te kijken. Jezelf de tijd gunnen en blijven ademen. Adem in en adem uit…….ontspan, dat is de eerste ingang tot een vakantie in harmonie.
Fijne vakantie
Liefs Cindy