Mijn oma van vaders kant was niet mijn biologische oma.
Hoewel wij vaak denken dat samengestelde gezinnen ècht iets van deze tijd zijn, kwam zij uit een generatie waarin nieuwe samenstellingen ook veelvuldig voorkwamen. Scheidingen, zoals nu, waren er nauwelijks. Wel gebeurde het vaak dat één van de ouders (vaak de moeder) overleed in het gezin en er dan hertrouwd werd.
Zo ook mijn oma: 2 keer trouwde ze met een weduwnaar met kinderen. Haar eerste man kwam te overlijden toen de kinderen volwassen waren. Daarna ontmoette ze mijn opa (de vader van mijn vader), die 4 kinderen had waarvan er nog 2 thuis woonden.
De jongste broer van mijn vader, anders dan mijn vader en zijn zus, kon zijn stiefmoeder niet accepteren en is tot aan zijn dood woedend geweest op haar. Zijn oudste broer bleef neutraler maar heeft, ik denk uit loyaliteit naar zijn broertje, niet veel contact met haar gehouden nadat mijn opa overleed in 1970.
Mijn vader en tante (de twee middelste kinderen) hebben altijd een goede band met haar gehad en gehouden, net als haar stiefzonen uit het eerste huwelijk. Mijn stief-oma sprak altijd met veel liefde over mijn vader na zijn overlijden. Dat was voor mij belangrijk want hij stierf toen ik 5 was.
Pas nu ik zelf stiefmoeder ben en een moeizame relatie heb met mijn jongste stiefzoon, realiseer ik me dat haar positie haar veel pijn gedaan moet hebben, zoals mijn situatie nu mij ook pijn doet.
Voor mij was zij mijn lievelings-oma die altijd belangstelling voor me had en tot op hoge leeftijd veel levensvreugde liet zien (ik hoor haar nog wel ‘ns giechelen in mijn herinnering, ze was altijd vrolijk). Ik realiseerde me dan ook pas op volwassen leeftijd dat zij geen ‘echte’ familie was maar wel als echte familie voelde. Oma is 103 jaar oud geworden.
Ik herkende haar dan ook niet als mijn oom haar beschreef. Nu, met terugwerkende kracht, denk ik vooral dat hij het overlijden van zijn moeder (mijn biologische oma) niet heeft kunnen verwerken en hij zijn stiefmoeder vooral als indringster is blijven zien die zijn moeders plek kreeg.
Wat had ik graag nog eens met mijn oma willen praten over mijn situatie nu en die van haar toen. Om met haar te kunnen delen wat het met je doet om zo bejegend te worden, hoeveel je als stiefmoeder moet dragen wat wellicht niet bij jou hoort maar bij de gestolde rouw om t verlies van het kerngezin. Gestolde rouw wil zeggen dat je de pijn van het verlies niet goed kunt verwerken en je niet kunt openstaan voor nieuwe relaties bijvoorbeeld.
Moraal van mijn verhaal is dat het zo ontzettend moeilijk is om je ècht in te leven hoe het is om stiefouder te zijn als je het zelf niet bent.
Ik zou dan ook zo graag willen dat iedereen die er mee te maken heeft (bijvoorbeeld de nieuwe schoonouders) open durven te staan voor de nieuwe partner. Dat kan soms pas als ook zij zich realiseren en verwerken dat het kerngezin van kind/broer/zus bijvoorbeeld niet meer bestaat. En dat de nieuwe partner er bij gebaat is dat hij/zij geaccepteerd wordt door de familie.
Vraag eens aan de nieuwe partner hoe het voor hem/haar is in het nieuwe gezin. Of hij/zij steun nodig heeft. Laat aan de kinderen merken dat je de nieuwe partner accepteert, vaak help je daar de (klein)kinderen of neef of nicht mee.
Realiseer je dat invoegen in een bestaand systeem een topprestatie vraagt waarin je emoties tegenkomt die heel heftig kunnen zijn en die heel veel tijd en uithoudingsvermogen vragen.
Voor de kinderen, voor de ouder èn voor de nieuwe partner.
Heb mededogen, probeer je in te leven . Wees nieuwsgierig!
En blijf in gesprek met elkaar om elkaar beter te leren begrijpen en een band op te bouwen.
Mocht je, als familielid, na het lezen van deze blog meer informatie willen; neem gerust contact met me op. Of met één van mijn collegae.