Mijn cliënten geven mij terug blij te zijn met het feit dat ik ook ervaringsdeskundige ben.
“Wat voegt het toe?”, vraag ik ze. “We kunnen merken dat je weet waar je het over hebt, het is fijn dat je zo nu en dan ons spiegelt en mee kunt nemen naar een ander perspectief. Ook door je eigen verhaal en ervaring geef je ons hoop, dat het anders kan zijn, dat dit erbij hoort, dat we niet “raar” zijn of het helemaal verkeerd doen.”
Ik hou van hoopvolle verhalen, ik weet wat het is om in een moment te zitten waar de wanhoop hoog is en waar ik alle hoop laat varen. Ik weet zo goed hoe het is wanneer het moeilijk gaat tussen stiefouders en stiefkinderen en je als ouder met je handen in het haar zit.
Mijn dochter is nu 22 jaar. Ze woont samen. Op dit moment kijk ik met ontroering en een blij hart naar de relatie die zij met mijn man, haar stiefvader, heeft. Ik heb dit zo vaak gewenst, en we hebben het anders gekend.
Ze hebben een geschiedenis samen. Bij de ontmoeting (toen ze 5 was) was ze heel blij met hem, hij was haar “papa voor thuis”. Nadat we een poos samenwoonden werd hun band moeilijker: “hij bemoeit zich overal mee”, “er zitten donkere wolken voor mijn hart, ik kan de liefde daardoor niet meer voelen, alleen boosheid”. Ze heeft hem zelfs weg willen pesten. In de zomer van 2015, dat weet ik nog goed omdat we met z’n allen op vakantie in Noord-Spanje waren, liep het hoog op. Ik heb veel gesprekken met beiden gehad en probeerde steeds ze de ander laten begrijpen (ik laveerde). Tot ik accepteerde wat er was. Ze hadden elkaar diep gekwetst en het zou waarschijnlijk niet meer goed komen. Na een pijnlijk proces, heb ik mijn wens los kunnen laten en geaccepteerd hoe het was. Ik kon het beter bij hen laten. Er kwam ruimte. En langzaam kwam er in die ruimte respect.
Als ik zie hoe ze nu met elkaar omgaan, kan het me ontroeren. Zij belt hem, vraagt hem om support, zijn mening, ze neemt van hem aan. Hij is blij met de interactie en hun band. Ze hebben hele gesprekken waar ik niet in voorkom. Ze hebben een relatie waar ik niet in zit.
Het gezegde: “als je loslaat komt het naar je toe” klinkt heel makkelijk, de uitvoering is een stuk ingewikkelder. En in mijn ervaring is het precies hoe het werkt. Ik heb losgelaten dat ze elkaar leuk zouden vinden, ik heb geaccepteerd dat ze een hekel aan elkaar hadden en ben in verbinding gebleven met ieder apart en ik heb hun relatie aan hen gelaten. Het is dan ook een bijzonder cadeau als jaren erna het dan toch goed komt. Het gaat niet vanzelf en het is niet vanzelfsprekend.
Zit jij in een moeilijk moment waar de hoop aan het verdwijnen is, en weet je niet hoe ermee om te gaan? Je bent van harte welkom. margarita@stiefgoed.nl.