Ons samengestelde gezin bestaat uit 7 personen, mijn nieuwe vrouw en haar twee dochters, mijn drie kinderen (twee jongens en een meisje), onze hond en ik zelf. Als we met z’n allen zijn is er veel energie in huis met heel veel leuke momenten en soms een beetje te druk. Het lijkt wel een echt gezin zo…
In mijn “oude” kerngezin hadden we zo onze gewoontes, en één daarvan was het stoeien voor het slapen gaan; ik denk dat meerdere papa’s dat wel kennen. Verstoppertje spelen, ze laten schrikken als het licht uit is, nog even stevig kietelen en ook op een heel spannende manier een boekje voorlezen waarbij het volume van mijn stem zich aanpast aan het verhaal waardoor de kinderen weer schrikken. “Papa, stop daar nou eens mee” is dan vaak de reactie met een lachend gezicht. Altijd een hoop plezier.
Ook een gewoonte was het toedekken van mijn kinderen dat ze lekker onder hun dekbed liggen, er even bij liggen met het gezicht van mijn kind en mijn gezicht naar elkaar toe waarbij we elkaar dan stevig aankijken. En dan volgt het verhaal dat ik zo blij met hem / haar ben en het standaard zinnetje “en nu lekker slapen, morgen gezond weer op en ik hou van jou…”. Of het zinnetje “heb ik vandaag al gezegd dat ik enorm veel van je hou?” waarin steevast het antwoord “nee” was met een lachend gezicht. En vervolgens zei ik het dan nog een keertje… Het antwoord van mijn kinderen was dan ook dat ze ook van mij houden en mij ook een goede nachtrust wensten. Mooi!
Dezelfde gewoonte voerde ik ook door naar mijn twee stiefkinderen. De oudste vond het heerlijk als ik dat deed, even die aandacht. Ze is dan ook uitvoerig in het kletsen en de verhalen werden aan elkaar gesmeed door de tussen woorden “en toen”. Heel gezellig om mijn liefde op deze manier te geven en met haar te delen. Aan het einde van het gesprek kwam dan het zinnetje “en nu lekker slapen, morgen gezond weer op en ik hou van jou…”. Alleen werd dit niet beantwoord zoals mijn eigen kinderen dat doen.
Na een tijd zat ik met haar één op één te praten en ik dacht een mooi moment om dit aan te kaarten. Ik vroeg haar waarom ze nooit “ik hou ook van jou” terug zei. Ze gaf aan dat ze dat moeilijk vond want ik ben haar papa niet. Ik gaf haar aan dat ze ook maar één papa heeft en dat ze van haar papa houdt als van een papa en dat ze onmogelijk van mij kan houden als van haar papa. Ik vroeg haar of ze wel van mij houdt als van “Fokko” of als “de vriend van mama” of als “bonuspapa”. Ja, zei ze, dat wél! Nou, dan zijn we er toch uit! Dan kun je dus wel zeggen dat je van me houdt, toch? Ja, dat wel, maar niet zoals van mijn papa.. En dat klopt!
Dus elke avond het slapen gaan ritueel werd afgerond met “ik hou van jou, maar niet zoals van mijn papa…”. En daar voelen we ons allebei heel erg goed bij!!
Geschreven door Fokko, geplaatst in het blad Nieuw Gezin Nederland, maart 2017.