Donald is twee jaar samen met Manon*. Hij is gescheiden van Femke, met wie hij twee kinderen heeft. Femke is woest over de scheiding omdat ze weet dat Donald is vreemdgegaan met Manon. Ze verwijt Manon dat zij haar man heeft afgepakt, ze had hem met rust moeten laten, ze wist immers dat hij een gezin had. Ze vindt verder dat Donald zijn kinderen te weinig aandacht geeft en ziet in Manon geen geschikte stiefmoeder. Er is co-ouderschap, maar Femke laat knarsetandend de kinderen naar Donald en Manon gaan.
Donald en Manon komen bij mij in de praktijk. Ze hebben veel last van Femke, die hun niet met rust wil laten. Donald krijgt voortdurend appjes met wat hij moet doen met de kinderen, en verwijten als hij het niet heeft gedaan. Femke negeert Manon demonstratief en werpt haar vileine blikken toe. Ze zegt tegen Donald dat de kinderen Manon niet moeten.
Donald heeft veel gedaan om de verhouding met Femke te verbeteren, maar zijn pogingen zijn op niks uitgelopen. Mediation en de uitnodiging van Manon om kennis te maken weigert zij. Hij realiseert zich dat hij verantwoordelijk is, maar hij weet niet meer wat te doen.
Manon doet haar best naar de kinderen en heeft altijd geprobeerd beleefd te blijven naar Femke. Ze begrijpt haar gevoelens en wat zij heeft doorgemaakt. Maar nu duurt het te lang, ze trekt ze het niet meer en haar begrip is omgeslagen naar woede. Ze is inmiddels enorm gestrest door de situatie.
Hoe het eigenlijk zou moeten
Hoe kom je hier nou uit? In de ideale wereld zou het zo gaan: Donald en Femke springen over hun schaduw heen en zorgen dat ze met elkaar in gesprek komen, eventueel met een (Stiefgoed-)coach. Ze blikken terug op hun scheiding, bespreken hun pijn en maken schoon schip. Ze leggen afspraken over de opvoeding van de kinderen en alle praktische zaken daaromheen vast. Er is een gesprek tussen Femke en Manon, waarin gevoelens en intenties worden gedeeld. Er ontstaat vertrouwen dat de kinderen zowel bij papa als mama thuis in goede handen zijn, waarbij elkaars partners worden erkend en gerespecteerd.
…..en als dit niet lukt
Lukt dit niet, dan is dat enorm jammer, en zelfs ernstig, want de kinderen zijn hier de dupe van. Maar: it takes two to tango, en als Femke niet wil, dan is dat de realiteit waar Donald en Manon mee te dealen hebben.
….dan rest acceptatie
Donald en Manon kunnen eindeloos proberen Femke tot redelijkheid te bewegen. En steeds weer gefrustreerd raken dat dat niet lukt. De spanning die hierdoor ontstaat bij Donald en Manon heeft ook zijn weerslag op de kinderen. Er zit dus niks anders op dan onder ogen te zien dat deze inspanningen niet succesvol zijn, en de situatie te accepteren zoals hij is. Dat betekent dat Donald en Manon de boosheid en de weinig meewerkende houding van Femke als uitgangspunt nemen, en met elkaar gaan bespreken hoe ze met dat gegeven tóch hun relatie en gezin leuk kunnen houden. Niet makkelijk, maar in ieder geval één zorg minder: ze hoeven zich niet meer bezig te houden met Femke.
Verander wat je kunt veranderen – Accepteer wat je niet kunt veranderen – En heb de wijsheid om het verschil te zien
Ik wíl niet dat zij met dit gedrag wegkomt
Manon vraagt zich af of zij dit wel wíl accepteren. Het betekent namelijk dat zij zich moet verhouden tot een ex die naar tegen haar doet, tot kinderen die tegen haar opgezet worden en tot een gecreëerd beeld van “slechte stiefmoeder”. Zij twijfelt of zij dan wel met de relatie verder wil. Begrijpelijk, want het is nogal wat om hier mee te dealen. Bij deze keuze, en bij alle emoties die daarmee gepaard gaan, heeft zij de steun van Donald en een stiefcoach hard nodig.
Flexibiliteit en grenzen
Als de relatie dit kan dragen dan betekent acceptatie enerzijds dat er een groot beroep wordt gedaan op de flexibiliteit van Donald en Manon. Anderzijds dat er duidelijke grenzen moeten worden bepaald, “tot hier en niet verder”. Als koppel bepaal je samen de grenzen. Vervolgens is de uitvoering in handen van Donald. Als ex en als vader is hij immers de verantwoordelijke voor de afspraken met Femke en de kinderen. Een pittige klus, waar hij op zijn beurt weer steun van Manon en een professional bij kan gebruiken.
De tijd is je vriend
Tijd heelt alle wonden. De ervaring leert dat als de pijn over een scheiding minder wordt er weer ruimte is om met andere ogen naar de situatie en elkaar te kijken, waardoor verhoudingen normaliseren. Hierdoor zal het uiteindelijk ook beter worden in het samengestelde gezin van Donald en Manon.
Lees over dit onderwerp ook mijn blog “oh, die ex…” : https://www.stiefgoed.nl/oh-die-ex/
*De voorbeelden in mijn blogs zijn fictief en gebaseerd op situaties die vaak voorkomen in het samengesteld gezin.
Jacqueline Panders
Stiefprofessional/pedagoog
Stief & Relatie
Amsterdam
StiefEnRelatie.nl