Invoegen als stief in het gezin van je nieuwe partner, ga er maar aan staan! Je voelt je een buitenstaander, ondanks de liefde en goede intenties van alle gezinsleden.
Ze zijn al een poosje bij mij in coaching, Bram en Moniek. Ze houden zichtbaar veel van elkaar. Tegelijkertijd begrijpen ze elkaar steeds minder en raken ze uit verbinding. Een verdrietige situatie voor hen allebei. Toen ze een jaar geleden gingen samenwonen lachte het geluk hen nog toe. Bram zijn kinderen woonden al even op zichzelf, dus trok hij in bij Moniek met haar 3 kinderen. Met veel liefde en inzet is er ruimte voor Bram gemaakt en zouden ze er met elkaar iets moois van maken.
Invoegen, hoe dan?
Nu het stof een beetje is neergedaald voelt Bram zich steeds minder thuis in het nieuwe gezin. Het gaat in Moniek haar gezin zo anders dan hij gewend is. Het voelt zo vreemd. Als ze als gezin aan tafel zitten voelt hij zich het vijfde wiel aan de wagen. Moniek en haar kinderen lijken het prima naar hun zin te hebben, maar hij voelt zich alleen staan en mist zijn eigen kinderen. Bram mengt zich steeds minder in de gesprekken. Soms schiet hij ineens uit zijn slof, maar vaker hult hij zich in stilzwijgen. Moniek voelt de spanning en probeert hem er zoveel mogelijk bij te betrekken, maar dat lijkt niet te werken bij Bram. Ze is boos en teleurgesteld. Waarom doet hij niet wat meer zijn best om in te voegen in haar gezin. Hij weet toch dat hij welkom is?
Als emigreren..
Instappen in een nieuw samengesteld gezin is net zoiets als verhuizen naar het buitenland. Je maakt mooie plannen en eenmaal op je nieuwe plek moeten er honderd dingen geregeld worden om je droom waar te maken. Na een poosje komt er meer rust en begint het te schuren. Dit is het dus, dit nieuwe leven, waarin niets meer vanzelfsprekend is. Je verlangt terug naar het oude vertrouwde en de heimwee neemt bezit van je. Je weet wel dat je in actie moet komen om te integreren in deze nieuwe cultuur, maar dat lijkt gewoon onmogelijk nu. Pas als de heimwee een beetje gezakt is kan je openstaan voor je nieuwe leven.
Buitenstaander
Bram en Moniek gaan samen een weekje zeilen op Bram zijn boot. Heerlijk om even tijd samen te hebben! Het is prachtig weer en ze doen leuke plaatsjes aan. Bram is helemaal in zijn element. Hij kan de spanning van thuis eindelijk loslaten. Bij Moniek begint het te knagen. Het zeilen is nieuw voor haar. Bram legt haar geduldig uit wat ze moet doen, maar ze voelt zich een kluns en ook al die zeiltermen zeggen haar niets. Als ze in een haven aanleggen ontmoeten ze daar andere zeilers en gaat het gesprek natuurlijk vooral over boten en zeilavonturen. Moniek voelt zich er buiten staan en wordt steeds stiller. Bram merkt het wel, maar hij kan het niet voor haar oplossen. Als de week er bijna opzit zegt Bram dat hij er graag nog een paar dagen aan vast wil knopen voor ze weer naar huis gaan. Maar voor Moniek is dat een ‘no go’. Ze heeft alle zeilen bijgezet, en het enige wat ze nu nog wil is naar huis!
Acceptatie
Daar zitten ze weer, Bram en Moniek. Met veel meer onderling begrip en zachtheid naar elkaar. Maar ook met verdriet, omdat het besef is doorgedrongen dat hun verwachting van een hecht en harmonieus nieuw gezin misschien niet haalbaar is en moet worden bijgesteld. Als coach voel ik met hen mee en tegelijkertijd zie ik dat we nu het kantelpunt bereikt hebben. Het onbewuste verlangen naar een nieuwe kerngezin wordt losgelaten, dat kan niet zonder verdriet. Verdriet over wat voorbij is en niet meer terugkomt. Als het verdriet voldoende doorvoeld is komt er ruimte voor acceptatie. Acceptatie van het samengestelde gezin, met alles wat bij deze mooie gezinsvorm hoort. We kunnen gaan bouwen!
Sigrid de Haan
Stiefcoach bij Stiefgoed Amersfoort
sigrid@stiefgoed.nl
