Het verhaal van Anouk

Gedurende mijn leven heb ik verschillende posities meegemaakt. Als kind van gescheiden ouders, moeder en stiefmoeder. En kan je echt wel zeggen dat je veel liefde, lef en ook ‘ballen’ moet hebben als je stiefouder bent.

Tijd om te ‘wennen’ is er namelijk niet. Met al je liefde en je grote hart, stap je erin en ga je ervoor. De droom en de wens zijn groot om er samen een ‘gezin’ van de maken. In deze verliefdheidsfase kan alles en is alles prachtig. Samen praten, tot diep in de nacht over hoe het aangepakt kan worden, wie welke verantwoordelijkheid heeft en hoe je elkaar kan (onder)steunen. Plannen voor de toekomst samen in een huis, alles in verbinding en harmonie.

Hmmmm, de realiteit is soms wel anders en kom je in een andere fase terecht. Er spelen dynamieken en onderliggende loyaliteiten waar je geen weet van had. Het werkt echt anders dan in een kerngezin. Dat het risico hierin groot kan zijn om jezelf hierin te verliezen, jezelf weg te cijferen of moeite hebben om te blijven staan.

(Stief-) kinderen zijn onbewust heel goed in die deurtjes proberen te openen, die jezelf heel graag dicht had willen houden. Achter die deurtjes zitten vaak je eigen (onverwerkte) stukken, weggedrukte emoties of diep weggestopte gevoelens. Pittig en ga er maar aan staan om die ff te verwerken als je ze al in het zicht hebt gekregen. Liefde compenseert veel als je met elkaar in contact blijft. Maar dan hebben we het nog niet eens over de andere dagelijkse uitdagingen die er verder nog op je pad komen: werk, woning, corona, financiën, relaties en je eigen gezondheid.

Soms zijn de uitdagingen te groot ondanks de liefde…. En lukt het niet…

Herkenbaar? Nou voor mij wel! Het geldt voor ‘All the above’.