Het verhaal van Jacqueline

Als dertiger kreeg ik een relatie met een man met twee kinderen in de basisschoolleeftijd. Hoewel dol op kinderen, had ik zelf nooit een kinderwens, dus de wereld waarin ik stapte was helemaal nieuw. Het was eenontdekkingsreis met verrassende en leuke aspecten, zoals het gezellige gezinsleven, én met geheel nieuwe en vervelende aspecten, zoals de problemen die er waren tussen mijn man en zijn ex. Mijn man rolde van een “gewoon” gezin in een situatie waarbij hij de kinderen slechts beperkt kon zien en waarbij hij mij als “nieuw gezinslid” moest zien te integreren. En ik kreeg ineens te maken met opvoedingskwesties, gezinsvanzelfsprekendheden en lastige gevoelens over mijn plek in het geheel. Deze dynamiek raakte mij dusdanig, dat ik een studie Pedagogiek heb opgepakt en erop ben afgestudeerd (zie de literatuurlijst op deze site). Inmiddels zijn we bijna 25 jaar verder. Onze relatie heeft het overleefd, de kinderen zijn volwassen en we zijn allemaal goed met elkaar. Ik zie dat als een grote prestatie! Is het nu allemaal koek en ei en voor altijd beklonken? Nee, helaas, er blijven moeilijke situaties en ingewikkelde gevoelens. Een stiefgezin blijkt een voortdurend “werk in uitvoering” te zijn. Graag wil ik de kennis en ervaring die ik erover heb opgedaan met je delen en je helpen om jouw eigen weg te vinden.