Het verhaal van Ellen

Op mijn 38e kwam ik de liefde van mijn leven tegen, al snel wisten wij dat we samen oud wilden worden. Dat hij drie jonge kinderen had zag ik niet als een probleem. Ik had zelf geen kinderen en ook geen kinderwens maar stiefmoeder zijn leek mij prima. Bovendien, onze liefde was groot genoeg om dit samen aan te kunnen. Het bleek echter een veel grotere uitdaging dan ik had kunnen vermoeden.

Ik begon eraan vol goede moed en deed m’n uiterste best om het iedereen naar de zin te maken. Dat hield ik niet zo heel lang vol. Naast dat ik ineens in een (stief)gezin terecht kwam was ik naar het midden van het land verhuisd en had ik een baan gevonden die meer energie kostte dan opleverde. En dan is er ook nog een omgeving die niet begrijpt waarom je zo moeilijk doet en die daar allerlei oordelen over heeft. Ik begreep het zelf niet eens goed. Mijn partner voedde in principe zijn kinderen op en ik zocht naar mijn rol. Wat zeg je wel en wat laat je, wat doe je als het anders gaat dan jij het zou willen? En achteraf kan ik zien dat ik zocht naar mijn plek in dit nieuwe gezinssysteem. Ik denk zelfs dat iedereen z’n best deed om mij er bij te laten horen maar ik voelde me een buitenstaander.

Met wat ik nu weet begrijp ik dat je dit niet kan forceren. Het kost tijd om een nieuw gezinssysteem te bouwen en daarin heeft ieder een eigen tempo. Bovendien is het voor de een makkelijker dan voor de ander.

Ik heb regelmatig getwijfeld, kan ik dit wel, wil ik dit wel? Wat ons erdoor heeft geholpen is dat ik met mijn partner ben gaan praten over de dingen waar ik zo mee worstelde. Ik kon eigenlijk niet anders, zo hoog zat het me. Ontzettend moeilijk vond ik het wel, want het ging ook over dat wat hem dierbaar is, zijn kinderen. En ik voelde me schuldig want ik wilde zo graag dat het goed ging en dat het ‘gewoon’ was. Hij kon mij aanhoren zonder te oordelen en we realiseerden ons beiden dat we nooit echt zouden kunnen voelen hoe het voor de ander is. Naast het uiten van mijn gevoelens ben ik ook voor mezelf gaan zorgen en mijn eigen behoeften gaan respecteren. Dat maakte dat we samen verder konden en wilden.

‘Gewoon’ zal het nooit zijn in een stiefgezin maar inmiddels wonen de kinderen op zichzelf en zijn de contacten goed. Sinds een paar jaar gaan we met ons (stief)gezin een week op wintersport en dan is het gewoon gezellig en hebben we het goed samen.

Ik had graag hulp willen hebben in die tijd (15 jaar geleden), ook wel naar gezocht maar er was toen heel weinig. Het enige dat ik had was een boekje over samengestelde gezinnen waarin stond dat het minimaal 4 jaar duurde voor ieder zijn plek had gevonden in het nieuwe gezinssysteem. Zelfs dat hielp me al! Ik vind het fijn dat ik met mijn ervaring als therapeutisch coach en mijn ervaring als stiefmoeder anderen mag helpen om inzicht te krijgen en oplossingen te bieden voor de uitdaging die het runnen van een stiefgezin is.