Het verhaal van Patricia

Wat kan het leven toch ineens een wending nemen. Net zoals vele anderen, was ik ervan overtuigd dat mijn relatie als vanzelfsprekend stand hield. Wij hadden immers toch ooit voor elkaar gekozen tot de dood ons zou scheiden. Het liep anders.

Inmiddels ben ik gelukkig met mijn nieuwe partner en weet ik dat er aan een relatie helemaal niets vanzelfsprekend is. Ik houd zielsveel van hem. Maar waar ‘houden van’ en de mogelijkheid om rustig naar elkaar toe te kunnen groeien zonder overvolle rugzakken voldoende is om de eerste relatie een goede kans van slagen te geven, verloopt dit bij de tweede relatie toch echt wat stormachtiger.

Tussen mijn nieuwe partner en mij is het ook niet vanzelf gegaan. In de jaren dat wij nu partners zijn is het een aantal keer erg moeilijk geweest. Wij wilden op een goede manier onze gezinnen fuseren, maar kwamen beide in een spagaat terecht, tussen eigen(gezin) en gezamenlijke belangen. We kwamen in een impasse, maar voelden ook dat onze liefde te bijzonder was om zomaar op te geven.

Wij hebben hulp gezocht, waar wij tot op de dag van vandaag oprecht blij mee zijn, want dit betekende dat wij weer in contact kwamen met met elkaar. We werden in de mogelijkheid gesteld om even uit de situatie te stappen en deze, op afstand, te bekijken. Ook hebben wij gewerkt aan oude patronen en gevoelens uit onze rugzakken, opgedaan uit het leven voor onze relatie. De impasse vervloog. Soms is het leven weer even lastig, zo ook bij ons. Op dit soort momenten gaan wij op bezoek bij onze coach, om na anderhalf uur weer lichter en met nieuwe inzichten naar buiten te lopen. Geen crisisinterventie vanuit een impasse, maar gewoon relatieonderhoud.

Dat wens ik iedereen toe, want liefde is te mooi om voorbij te laten gaan…

Het verhaal van Barbara

Onze dochter was pas 1 jaar toen haar vader en ik uit elkaar gingen. Een verdrietige periode brak aan. Na een jaar kwam ik mijn geliefde tegen. Vol liefde, enthousiasme en naïviteit stortten wij ons op ons nieuwe gezin. Samen met zijn twee dochters van 5 en 6 en met mijn dochter van inmiddels 2 vormden wij een prachtig nieuw samengesteld gezin. Dachten we. Gaandeweg kwamen er hobbels op de weg. Andere moeilijkheden dan in een kerngezin moesten overwonnen worden. Er waren ex-partners die invloed en een enorme druk uitoefenden op ons. Er waren loyaliteitsconflicten. Er was verdriet. Er gebeurde in korte tijd zoveel dat ik hulp ging zoeken. Die hulp richtte zich al snel op mij en mijn lief samen. Hier hebben wij veel geleerd over de complexiteit van een samengesteld gezin. Het is en blijft hard werken. Helaas hebben de twee oudste dochters allebei op hun 12e verjaardag besloten liever bij hun mama te zijn. Ook dit verlies zorgt voor veel verdriet in ons nieuwe gezin. Weer moesten wij op zoek naar een nieuwe balans. Inmiddels hebben wij weer wat rust gevonden. Het blijft zoeken en hard werken. Een samengesteld gezin blijft complex.

Ik gun iedereen die tegen moeilijkheden aanloopt in een stiefgezin hulp en een onbevooroordeeld luisterend oor. Net zoals ik dat zelf ook heb mogen ervaren. Hulp voor de (stief)ouders, maar ook voor de kinderen.