“MOEDERDAG; Na 48 jaar ga ik haar voor het eerst een bloemetje brengen.”
“Ik denk dat ik een jaar of zeven of acht was, toen ik voor het eerst kennismaakte met mijn stiefmoeder.
Toen ik vier jaar oud was, gingen mijn ouders scheiden. Ik herinner mij hier nog weinig van. Wat ik nog wel weet, is dat ik de enige van de klas was die gescheiden ouders had.
Als vriendinnetjes me vroegen om bij hen te komen spelen, dan antwoordde ik standaard ‘Is je vader thuis?’ En het liefst ging ik niet als hun vader, die er natuurlijk altijd was, thuis was. Maar dat vonden mijn vriendinnen gek. En dus ging ik schoorvoetend wel. Maar ik raakte er nooit aan gewend, die vader altijd thuis.
‘Mijn stiefmoeder’…. het verhaal gaat dat ik haar de eerste keer samen met mijn moeder ontmoette. Mijn moeder was me voor gegaan om kennis te maken, vanuit de gedachte dat ze graag de vrouw wilde leren kennen die mij zou ontvangen.
Inmiddels weet ik dat zij dat heel goed bedacht had. Enfin, ik was een erg verlegen meisje en heb die middag nauwelijks wat gezegd. Ik voelde me niet op mijn gemak met die vreemde mevrouw.
Ik heb haar nooit ‘mijn stiefmoeder’ genoemd. Tot op de dag van vandaag is zij ‘de vrouw van mijn -inmiddels overleden- vader’.
Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat ik aanstaande zondag, op Moederdag, voor het eerst (ik ben nu 56 en zij is 83) in mijn leven op Moederdag ook aan haar denk en haar een bosje bloemen ga brengen.
Toen ik 12 jaar oud was, koos ik ervoor om niet naar hun bruiloft te gaan, maar ergens bij een oom te gaan logeren. Zo ingewikkeld vond ik het om contact te hebben met de vrouw van mijn vader. Dat hij ging trouwen, daar wilde ik niet bij zijn.
Nu denk ik, wat onaardig van mij!
Ik weet nu dat ik loyaal was naar mijn moeder. Mijn moeder was alleen achtergebleven na hun scheiding. Ik vond het zielig en was loyaal naar haar.
Het wordt de hoogste tijd dat ik een bosje bloemen aan ‘de vrouw van mijn vader’ ga brengen op haar 83ste voor alle jaren goede zorg betreffende mij en ook om de lieve, naaiende, oppassende, kokende, verwennende oma te bedanken die zij voor mijn kinderen was. En is, want nog steeds denkt ze mee en staat ze klaar voor hen en voor mij.
Mijn naam is Annette Burgers en ik coach samengestelde gezinnen bij Stiefgoed Rotterdam. Mijn ervaringen als kind, als stiefmoeder, als moeder in combinatie met mijn opleidingen, als therapeut en stiefcoach bundel ik om anderen hiermee te helpen. Om inzichten te verwerven, kennis te delen, zodat het koppel als TEAM beter samenwerkt. En dat de stief (vader en/of moeder) erkenning krijgt.
Er zijn heel veel stiefmoeders (het is ook een rot woord) die, net als de mijne, niets horen van de kinderen van hun partner waar ze ontzettend veel werk voor verrichten. Ondankbaar werk. Soms zelfs zo ondankbaar, dat ze bijna onderweg naar een burn-out zijn, omdat ze leeglopen en zelden erkenning krijgen van de kinderen.
Voor al die stiefmoeders wil ik vandaag een lans breken. Het valt echt niet mee om de rol van stiefmoeder goed te volbrengen.”
Hoe mooi is het dat de tweede zondag in oktober het een speciale dag is om alle bonus- en stiefouders in het zonnetje te zetten. En dat gaan we dit jaar dan ook doen!