Ze komen binnen en de sfeer is meteen gespannen. ‘Pittig was het’, zegt hij, ‘de afgelopen weken’. Zijn kinderen weten nu dat ze officieel bij elkaar zijn. ‘Laaiend zijn ze!’ Terwijl hij de afgelopen periode beschrijft, zit zij strak voor zich uit te kijken. Als ik haar vraag hoe zij het beleefd heeft, schiet ze meteen vol. ‘Als zijn kinderen er zijn belt hij niet eens, elkaar zien is onmogelijk en alle contact gaat alleen via de app.’ Zó alleen en buiten gesloten! Als ik naar haar kijk, zie ik een klein meisje dat zich gekwetst terugtrekt in zichzelf. Rug recht, doorgaan!
Bij hem speelt ‘de spagaat’. Hoe hij ook zijn best doet, hij stelt altijd iemand teleur: zijn geliefde of zijn kids. Angst dat hij zijn kinderen gaat verliezen waar hij zóveel van houdt, schuldgevoel over de zwaarte in hun jonge leven, veroorzaakt door de scheiding…. al dat maakt dat hij soms niet naar haar toe kán bewegen. Liefde of kinderen: het is een onmogelijke keuze.
En daarbij, wat leef je je kinderen eigenlijk voor als je de liefde van je leven laat gaan uit angst en schuldgevoel?
Ik haal terug waar we de vorige keer gebleven waren, levensthema’s die hun relatie raken. Hij vindt het moeilijk om te blijven, heeft als kind geleerd dat alleen de mooie buitenkant welkom is en dat worsteling, verdriet en boosheid niet mogen. Taal om uit te drukken wat er van binnen gebeurt als hij onzeker is, heeft hij amper en als hij zich gekwetst voelt, lijkt uit contact gaan de enige manier om de pijn te bedwingen.
Zij is veel verhuisd in haar jeugd, waardoor ze aangeeft moeilijk te kunnen vertrouwen op vriendschappen. Haar ouders waren emotioneel niet erg beschikbaar. Sterk zijn en het alleen doen is wat ze perfect heeft geleerd en wat haar ver heeft gebracht. In de situatie met haar lief nu zegt zij ‘het gevoel te hebben op instorten te staan.’ Nooit eerder in haar leven was zij op die manier de controle kwijt.
Ondanks alle onrust komt bij hen binnen wat ik zeg over deze kans om te groeien en te helen bij elkaar.
Hij wil niets liever dan er helemaal te mogen zijn, met zijn licht en met zijn donkerte. Niet meer steeds te hoeven vertrekken, maar eindelijk blijven. Zó diep is dit verlangen en hij voelt dat hij het kan bij haar, voor het éérst.
In haar aanvankelijke boosheid klinkt nu angst door: ‘Ik vind van jou houden doodeng. Elke keer als jij naar je kinderen gaat, voel ik mij net zo eenzaam als vroeger. Hoe meer ik je wil, hoe banger ik word dat ik jou ook weer zal kwijt raken.’
Het harnas stukje bij beetje afdoen en gecontroleerd instorten. En erop vertrouwen dat hij klaar staat met een grote doos pleisters als de val hard is geweest. Zodat uit ‘zelf doen’ ‘samen zijn’ kan worden.
Jezelf echt hechten vraagt om overgave. De controle (voor even) weggeven. Het vraagt om vertrouwen. Met het risico om geraakt te worden. Een gebroken hart is een open hart.
Aan het einde van de sessie merken ze opgelucht op hoe fijn het was dat het helemaal niet over de kinderen ging vandaag. Het geeft hen grip om naar zichzelf te kijken. Er is weer een ‘wij’ voelbaar nu.
Als ik na afloop de kopjes naar de keuken breng en uit het raam kijk, zie ik hen in een innige omhelzing op het parkeerterrein staan. Met een glimlach dank ik het universum voor de mooie job die ik heb.