Blij, trots, gelukkig, en diep dankbaar schrijf ik deze post.
Na heel gelukkig aan mijn eerste huwelijk te zijn begonnen (1988) en samen met mijn toenmalige partner, in en uit liefde, twee prachtige kinderen (1988 en 1991) op de wereld te hebben gezet, kwam daar na jaren toch een scheiding. En daarna helaas vlak daarna het overlijden van de vader van mijn kinderen. Ik was gescheiden en weduwe.
“Samengesteld geluk, zo kan het ook!”
Enfin, vanaf ongeveer eind jaren ’90 begeef ik me in ‘de wereld van samengestelde gezinnen’. Al werd dat toen nog niet zo genoemd. Ik had het geluk dat ik alle vormen van samengestelde relaties heb mogen proeven:
– een man zonder kinderen met kinderwens,
– een man met kinderen met een leuke ex die onze relatie toejuichte en dus kinderen zonder loyaliteitsconflict,
– een man met kinderen met een haatdragende ex naar mij toe waardoor de kinderen een loyaliteitsconflict hadden (en ik een strijd voerde om mijn plek)
– mijn kinderen die geen vader hadden, ook niet zaten te wachten op een ‘stief’, en mijn partner(s) zagen als ‘mijn partner’
Kortom, ik heb inmiddels bijna 25 jaar ervaring in samengestelde relaties waarin ik door veel schade en veel schande ook veel wijzer ben geworden. Enerzijds met dank aan mijn ex-en, anderzijds zelfs met dank aan hun ex-en maar ook niet te vergeten mijn eigen ontwikkeling hierin. Opleidingen. Literatuur. Persoonlijke ontwikkeling. Ervaring. En mezelf dagelijks aankijken in de spiegel. Wie ben ik, wat is van mij, wat is van de ander, hoe ga ik met alle uitdagingen om?
En geloof me, ik vond dit keihard werken.
Een dik jaar geleden ontmoette ik Matthijs. Vier kinderen. Drie biologische kinderen uit zijn eerste huwelijk en een kind uit zijn tweede huwelijk. Niet biologisch, maar die jongen had zijn vader verloren toen hij een was en Matthijs heeft hem ‘onder zijn vleugels’ meegenomen na het beëindigen van dit tweede huwelijk. Voor hem en mij wederom een samengestelde relatie. Dit keer anders, alle kinderen waren al uit huis. En wat ook anders is en een wereld van verschil maakt: er is geen recente pijn van een scheiding. Geen loyaliteitsconflicten.
Los hiervan zijn wij inmiddels 50+ (!) en hebben we met elkaar afgesproken ‘de allerbeste versie’ van onszelf te zijn als ‘relatiemateriaal’. In vorige hoofdstukken van onze boeken hebben we heus weleens dingen gedaan die het daglicht niet konden verdragen, maar voor nu zijn dat ‘mooie herinneringen’ die ons wijze lessen gegeven hebben.
Afgelopen zaterdag was er een surprise party voor mijn dochter. Zij gaat over een twee maanden trouwen in Uruguay. Dat konden we niet zomaar voorbij laten gaan. Dus organiseerden we een heuse trouwerij, het enige verschil dat het niet legaal geregistreerd is, maar verder ….. de bruidegom stuurde zelfs een bericht naar zijn moeder “Ik ben nu getrouwd.”
En nu komt het: mijn lief is op Spaanse les gegaan. De vader van mijn kinderen kwam uit Uruguay. Mijn nieuwe schoonzoon spreekt Spaans. Mijn schoondochter (spreekt perfect Nederlands!) komt uit Spanje. Mijn schoonfamilie spreekt Spaans en Nederlands. En om samen met mij naar Uruguay op vakantie te gaan en ook contact te kunnen maken, startte mijn lief, geheel ongevraagd, zijn Spaanse les.
Een paar dagen voor dit trouwfeest zei hij ‘Zo, ik heb mijn speech af.’ ‘Je speech af?’ vroeg ik. ‘Ja, mijn speech voor het trouwen. Ik heb een deel in het Spaans en een deel in het Nederlands geschreven.’ Dat maakte mij stil. Wat een lief gebaar. Een speech voor mijn dochter. Ongevraagd. Ik voelde me dankbaar.
Na mijn korte speech op het feest, ik wilde er geen tranenfestival van maken, dus hield ik het kort en droog, kwam vriendlief naast me staan en startte zijn speech in het Spaans. Hij startte zijn speech, zoals hij het dacht dat het uitgesproken moest worden. Niet tegengehouden door enige schaamte. Hij verraste iedereen en zijn uitspraak verraste ook iedereen. Ik schoot in de lach en plaste bijna in mijn broek van het lachen. Na zijn Spaanse deel kwam het Nederlandse deel. Gelukkig, we konden allemaal heel eerlijk zeggen dat we alles begrepen hadden.
De diepere betekenis van het feit dat Matthijs Spaanse les neemt omdat 50% van mijn kinderen de Spaanstalige Zuidamerikaanse cultuur heeft, maakt dat ik ongelooflijk dankbaar ben. Ik maak een diepe buiging. Voor hem. Voor de moeite die hij doet om mijn kinderen te omarmen. Door te zeggen (zonder woorden) ‘Ik doe moeite voor jou. En ook voor jouw kinderen en ook voor de 50% afkomst van hun vader en zijn cultuur.’
Dit is voor mij het mooiste voorbeeld ‘uit eigen doos’ om het verhaal van Steven Pont (#60 Op Zoek Naar De Liefde met ‘Scheiden, wat nu?’) te bevestigen en hoe het werkt als er recht gedaan wordt aan kinderen in het samengesteld gezin. Je begrijpt dan vast wel wat deze Spaanse les van Matthijs voor mijn kinderen en mij betekent.
Extra blij waren we ook omdat de kinderen van Matthijs ook op dit trouwfeest aanwezig waren.
Wil je weten wat ik bedoel met ‘ten eerste recht doen aan het kind’? Beluister dan de #Masterpodcast met Steven Pont, psycholoog, over relaties, scheiden, en recht doen aan je kinderen en de andere mede-opvoeder:
Wil jij gebruik maken van mijn gratis en vrijblijvende inloopspreekuur van 30 minuten? Of willen jullie meer rust en harmonie in je samengestelde gezin brengen? Neem dan contact met me op: Annette@stiefgoed.nl
Hartegroet,
Annette