Cindy van Gompel

Mijn verhaal

Mijn persoonlijk verhaal begint eigenlijk al jaren geleden. Ik leerde hem kennen als vriend van mijn broer. Vrolijk, spannend en interessant vond ik hem. Na een intense kus was er zeker een vonkje, toch gingen we ieder onze eigen weg. We hadden in die tijd geen mobiele telefoon. We bouwden onze levens op. Ik trouwde de vader van mijn kinderen en na mijn scheiding had ik totaal niet de behoefte om opnieuw een relatie aan te gaan. Ik hoorde van mijn broer dat hij gescheiden was en als soort van verwerking de Kilimanjaro ging beklimmen. Oprechte interesse en bewondering maakte dat ik hem opzocht op de socials en hem een berichtje stuurde. We stuurden elkaar berichten en dat voelde zo vertrouwd dat we afspraken om een kop koffie te drinken. Het vonkje was vanaf het eerste moment weer totaal onverwacht aanwezig. We werden stapelverliefd.

Na een aantal maanden ontmoette ik zijn 2 kinderen en hij mijn 3 pubers. Samen ondernamen we leuke dingen en probeerden bewust ieder ruimte te geven. Ik voelde me goed en zat op een roze wolk. Wel merkte ik dat we soms andere overtuigingen hadden, of anders in de opvoeding stonden. Kleine dingen die bespreekbaar waren. Mijn zoon heeft autisme en vraagt soms op een bepaalde manier aandacht en energie die voor hem en zijn kinderen niet altijd gelijk te begrijpen is. Soms lukt het om daar uitleg aan te geven en soms kom je in situaties die een verleden hebben. Patronen die zijn ontstaan door de jaren in het kernsysteem. Geduld is dan een broodnodige vaardigheid. Opmerkingen over bepaald gedrag kon voor mij als aanval voelen. Deed ik het niet goed als ouder? Zou het op zijn manier beter werken? Kleine irritaties zijn onvermijdelijk  in het samengesteld gezin. Samen ga je weer op zoek naar een gezamenlijke basis en dat vraagt tijd en acceptatie van hetgeen dat zich aandient.

Wij wonen nog apart van elkaar, omdat mijn jongsten hun middelbare school in vertrouwde omgeving gaan afmaken. De afstand maakt dat dit de juiste keuze op dit moment is. En dat is goed. Samen kunnen we wennen en bouwen aan een gezamenlijk fundament. Soms zijn we veel bij elkaar en soms laten onze agenda’s dat niet toe. Wanneer we samen zijn proberen we bewust tijd samen te spenderen. De behoefte om bij elkaar te zijn is namelijk erg groot. Stapje voor stapje bouwen we meer aan een gezamenlijke toekomst. Iedereen wordt gehoord en gezien en creëert een nieuwe plek in deze unieke en nieuwe vorm. De tijd nemen hiervoor is naar mijn mening enorm belangrijk voor de kinderen want zij zijn mede de sleutel tot het doen slagen van ons samengesteld geluk.

En ondertussen maken we plezier. Spelen we spelletjes, maken nieuwe rituelen en ontstaan er mooie verhalen en herinneringen. Met respect voor het verleden dat er al is.