Fiona Storey

Mijn verhaal

Ik woon vanaf 2001 samen met mijn partner. Hij bracht een dochter en zoon mee uit een eerder huwelijk. Later kregen we nog een zoon samen.

Ik ging vol voor mijn ‘nieuw’ gezin, werkte hard om het iedereen naar zijn of haar zin te maken en dacht daarmee dat het vanzelf goed zou gaan.

De teleurstelling was dan ook groot en mijn frustraties groeiden toen mijn verwachtingen niet beantwoord werden. Ik ging steeds harder werken voor iedereen en cijferde mezelf steeds meer weg. Het zoog me helemaal leeg en ik lande in een burn-out. Toen ik weer op het punt stond de handdoek in de ring gooien, realiseerde ik me, dat het verlies van mijn gezin een te hoge prijs zou zijn. Behalve dat ik hulp voor mezelf ben gaan zoeken, zijn mijn partner en ik in relatietherapie gegaan. We leerde beter met elkaar te communiceren en elkaars verantwoordelijkheden niet over te nemen.

Later ben ik zelf me meer gaan verdiepen in systemisch werk. Zo leerde ik steeds beter de dynamieken van een samengesteld gezin te begrijpen. Mijn plek in het gezin werd duidelijker en zo ook mijn rol als moeder en stiefmoeder. Langzamerhand herstelde ons gezin zich en was er ruimte om met elkaar te groeien.

Ik stel tot de dag van vandaag mijn verwachtingen indien nodig bij en deel die ook met mijn partner, ons kind samen en met zijn kinderen. Het is en blijft een “werk-in-uitvoering-proces” waar alle gezinsleden een aandeel in hebben. Wanneer we in gesprek met elkaar blijven hoeven we ook niet over elkaar te praten! Er is genoeg ruimte voor iedereen! Ik ben blij dat ik heb doorgezet, het was en is niet altijd makkelijk maar ik kan nu met alle oprechtheid zeggen, dat het me meer dan waard is geweest. Ik heb een prachtig gezin waar ik super trots op ben.