Kirsten Casteleyn

Mijn verhaal

Mijn samengesteld gezin ontstond in mei 2020 toen twee appartementen werden ingeruild voor één huis. Een huis in zijn dorp met vier slaapkamers. Een huis waar zowel mijn dochtertje als zijn zoon en dochter zich al snel thuis voelden.

Vanaf dag één zijn we ons bewust van de impact op de kinderen. Ze hebben niet gekozen voor een gescheiden situatie. Door alles bewust samen te doen en samen te bespreken hebben we zeker in het begin uit elk moment iets waardevols kunnen halen. Dat het op persoonlijk vlak goed klikt tussen hen is het geluk dat we hebben.

Maar… hoe goed we ons best ook doen, hoe leuk het toch aanvoelt… we beseffen dat we nooit het unieke gevoel eigen aan een kerngezin kunnen evenaren.

We zijn een samengesteld gezin en daar worden we regelmatig mee geconfronteerd.

Door niet altijd samen te zijn mis je dingen, er is altijd tijd te kort, afscheid nemen doe je te vaak en er zijn veel mensen om rekening mee te houden.

Toen ik, op een moeilijk moment, het een rommeltje noemde, omschreef m’n partner het op z’n Vlaams als een bricolage. “Maar dan toch één met een gouden randje !” En dat is het voor ons. Het zal altijd een rommeltje zijn, maar bijeengehouden door goud. Later ontdekte ik de Japanse kunstvorm Kintsugi die hier wonderwel bij aansluit. Lees zeker mijn blogpost hierover.

Dankzij de stiefgoedmethodiek heb ik onder meer geleerd om te accepteren dat we nooit een kerngezin zullen zijn en dat controle hebben een illusie is. En dat is allemaal heel oké. Ook binnen de complexiteit van een samengesteld gezin kan je samen je weg vinden waarmee je nieuwe kansen, tradities en herinneringen maakt.

Vanuit die positiviteit ben ik er van overtuigd dat er in elk samengesteld gezin goud te vinden is !