Marjolein van der Linden

Mijn verhaal

Twee jaar na mijn scheiding kochten mijn nieuwe partner en ik een gezamenlijk huis tussen onze exen in. Mijn kinderen (toen 10 en 12) konden zelfstandig reizen naar hun vader en de jongste (toen 5) zou dat op termijn ook kunnen. Door de keuze voor co-ouderschap zijn de kinderen 50% van de tijd bij ons.

We wisten niet waar we aan begonnen. Ik had mezelf graag een traject toegewenst dat ik anderen nu bied. Zonder de wetten van het samengesteld gezin te kennen, doe je maar wat. Wij boften nog dat we allebei een ex hadden met wie goed te overleggen viel. Ook wisten we iets van fusies in organisaties, dus met die kennis gingen we het samengesteld gezin te lijf. We hielden vergaderingen en sprints en verzonnen nieuwe tradities.

Samengestelde problemen

Toch bleek dat allemaal niet voldoende. We hadden steeds vaker ruzie over die kinderen, ook als we samen waren. Ik was jaloers op mijn stiefzoon die zoveel aandacht kreeg van zijn vader. Steeds vaker zeiden we “misschien moeten we het huis maar verkopen”. In die periode zochten we hulp en die vonden we in de vorm van systeemtherapie. Die gesprekken hebben ons gezin gered. Ik zag ik hoe eenzaam ik was geworden, juist doordat ik zo hard aan het werk was. Toen vonden we de weg naar elkaar weer terug en wisten we weer dat we er sámen voor wilden gaan.

Samengestelde dynamiek

Inmiddels zijn de kinderen ouder (22, 20 en 15) en hebben de oudste twee hun eigen keuzes gemaakt waar ze willen wonen. Dat heeft niets te maken met hun vader of moeder, maar alles met op welke plek ze hun eigen leven willen vormgeven. Mijn stiefzoon kan al een paar jaar zelfstandig heen en weer reizen tussen zijn ouders, zoals we ooit hebben voorzien.

Na ruim acht jaar leven in een samengesteld gezin, kan ik zeggen dat ons samenleven zijn unieke dynamiek heeft. Tegelijkertijd is een samengesteld gezin nooit af. Nog steeds zijn er ups en downs. Maar het is nooit saai aan tafel.