Maud Visser

Mijn verhaal

Een samengesteld gezin. Of beter gezegd: een samengesteld systeem. Want dat is eigenlijk wat het is. Er komen twee systemen samen die heel hard en met alle liefde proberen een gezin te vormen. Toen ik daar in mijn pubertijd mee te maken kreeg, kende ik de term ‘samengesteld’ nog niet. Mijn vader was “gewoon” hertrouwd en kreeg weer drie nieuwe kinderen. Maar er ontstond natuurlijk een nieuw kerngezin bij mijn vader en zijn vrouw. Dat maakte het voor mij (en mijn zusjes) soms wel ingewikkeld. We hoorden niet bij dat kerngezin, maar wel bij het samengesteld gezin. Was het dan normaal dat we daar nooit kerst vierden? Of meegevraagd werden op vakantie? En aan de andere kant voelde het ook weer wél als ons gezin, als mijn halfzus en halfbroers. We waren er regelmatig om bv even te eten met z’n allen. Maar we woonden er niet. Dat maakte het misschien ook wel anders. Ik herinner me ook grappige momenten toen mijn halfbroertje (hij was denk ik vijf en ik was begin 20) een keer aan mijn vader en mij vroeg of wij soms verkering hadden? Hij begreep gewoon niet dat zijn vader óók mijn vader was. Of dat iemand in de kroeg mijn halfzus in een fractie voor mij aanzag, omdat we – toen in ieder geval – echt veel op elkaar leken. En dat konden natuurlijk alleen maar de genen van mijn vader zijn en voelde daardoor heel erg als familie/zussen. Bij mijn moeder was het iets makkelijker, omdat haar nieuwe partner geen kinderen had en er dus geen systemen bij elkaar gevoegd werden, maar alleen hij erbij kwam. Ik denk wel dat hij het af en toe pittig vond om er ineens drie pubers bij te krijgen. Maar daar heeft hij zich kranig doorheen geslagen ;-).

Later heb ik mijn jongste zoon ook in een samengesteld gezin gekregen. Weer die twee systemen bij elkaar: mijn oudste zoon en ik, mijn toenmalige partner, zijn zoon en dochter en daarbinnen een nieuw kerngezin omdat we samen nog een kindje kregen. We zijn daardoor gaan samenwonen en dat zorgde weer voor andere dynamieken binnen ons gezin. In de eerste plaats natuurlijk de vreugde van een babybroertje die voor alle kinderen hetzelfde was en voelde. Ze voelden en voelen zich allemaal geen halfzus of – broer(s) van de jongste en visa versa, maar gewoon grote zus en broer(s). En dat heeft voor de stiefkinderen onderling voor een band en verbinding gezorgd die nooit meer is overgegaan. De vreugde van mijn bonusdochter dat er ein-de-lijk weer een vrouw in huis was om samen vreselijke tv-programma’s mee te kijken, bondjes mee te vormen en het over meisjesdingen te hebben – is ook iets om voor altijd te koesteren. Maar het zorgde ook voor de nodige uitdagingen. Als omgangsregelingen niet synchroon lopen en er dus bijna altijd wel een kind van de ander in huis is. Als huisregels opeens anders worden en je niet weet dat het handiger is om die sámen met de kinderen op te stellen. Als je sommige opvoeddingen door wil trekken naar alle kinderen, omdat je voordat je ging samenwonen – in de weekenden die je met z’n allen doorbracht – ook zo lekker op één lijn lag qua bedtijden, eetgewoontes etc, maar nu je samenwoont er toch verschillen in opvoeding blijken te zijn (logisch ook!). Intrekken in het ouderlijk huis van je bonuskinderen, die daar natuurlijk ooit ook met hun vader en moeder als kerngezin gewoond hebben. Slaapkamers die kleiner werden om meer ruimte te creëren. Uiteindelijk hebben we het niet gered. Dat lag aan meerdere factoren, maar een beetje meer kennis over het runnen van een samengesteld gezin en alles wat daarbij komt kijken –  had wel bijgedragen aan de feestvreugde.

En dan komt jaren later Stiefgoed op mijn pad. Wat een inzichten, wat een verrijking, wat een mooie methodiek. De titel van Patricia’s boek ‘Als ik dit eerder had geweten’ is zo toepasselijk. Ik weet zeker dat heel veel samengestelde gezinnen het hadden gered ‘als ze het eerder hadden geweten’. Als je weet dat het nooit een kerngezin gaat worden, als je weet in welke dynamiek jullie zitten, als je weet dat het uitsluiten van je ex-partner (de andere ouder) het leven alleen maar lastiger maakt, als je weet dat de bloedband altijd voor de stiefband gaat, als je weet dat je dat bedankje voor de goede zorgen – van je partner en niet van je stiefkind(eren) hoort te krijgen. Als, als, als…dan wordt het echt een heel stuk makkelijker en leuker. En dat gun ik jullie, maar vooral al die kinderen die al een scheiding hebben meegemaakt en er niet nog een mee willen maken.