Het moment was daar, we hadden de sleutels van elkaars woningen voorzien van de romantische sleutelhanger. Het vertrouwen was gewonnen door de kinderen van mijn vriend en omdat ik mijn werkdag afsloot in zijn woonplaats met een rechtszitting zou ik eten koken voor hem, de kinderen en mijzelf.
Ik moet u eerlijk vertellen, ik ben een bio type. Ik ben die persoon die het doodgeknuffelde vlees volgens de biologische richtlijnen tot mij neemt en de batterij formule van fokken in het algemeen probeer te vermijden. Ik koop groente die het recht heeft zelf te groeien zonder lampen waar een hennepkwekerij jaloers op is.
De dag was aangekomen dat ik elke vorm van “ik” moest laten varen en de vorm van “wij”, als in gezin, moest aannemen. Wederom verdiepte ik mij in boeken. Ik besefte dat dit, 10 boeken later, geen nut had en boorde andere bronnen van informatie aan. En wat ik toen ontdekte was een ware openbaring voor mij. In alle vormen van media, van papieren kranten tot Facebook, kom je tot de ontdekking dat 90 % van de kinderen van pasta houdt en dan in het bijzonder van spaghetti bolognese.
Daar waar hoop doet leven, had ik nog net geen postduif gezonden naar mijn vriend om in mijn paniekaanval de relatie te beëindigen. Ik was € 50,00 lichter in de bio winkel maar had groentes en een stuk doodgeknuffelde koe in de vorm van gehakt. Voorzichtig positief gestemd, fietste ik naar zijn woning. In mijn ambitie om de nieuwste chef-kok van de minderjarige generatie te worden, vergat ik bijna de twee schoffies op te halen van de naschoolse opvang. Gelukkig kreeg ik een app van een vriendin met de tekst: “Heb je het gebouw met kabouters overleefd?” en kon ik de verwaarlozing van het niet ophalen voorkomen.
Aangekomen bij de naschoolse opvang was het aanzien van mijn gevulde tas met organische groente, een horror voor alle kinderen. Niet alleen de “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen” kinderen, maar ook alle andere kinderen in alle soorten en formaten gruwelden. Dit zorgde voor een minderwaardigheidscomplex bij mij waar Freud geen antwoord op zou hebben gehad. Na een oeverloze monoloog wist ik thuisgekomen deze mannetjes te overtuigen dat het heus lekker zou worden en de druppel vertrouwen van hun zijde deed mij naar de keuken bewegen.
Ik begon met het snijden en het rullen van mijn knuffel koe. Na het toevoegen van de kruiden stond er een magistraal culinair werkje op tafel. Kaas geraspt in de schaaltjes, tafel keurig gedekt en ik was vervuld van trots. Met deze trots, een glimlach en vervuld van hoop riep ik: “Eten is klaar.”
Het was het moment dat twee mannetjes mij aankeken. Het was die blik die je kunt scharen onder: “Jij kansloos, nutteloos, doelloos persoon die ons gaat vergiftigen.” Ze hebben gegeten die avond dankzij een niet nader te noemen voedselketen, maar er werkt een clown. Ondanks dat mr. Middelburg zijn sterke, grote armen om mij heen sloeg en mij vertelde dat ik een droomvrouw ben, hulde ik mezelf in schaamte en berouw. Ook besefte ik dat er een oplossing voor elke uitdaging is.
Deze stiefmoeder in opleiding was de uitputting nabij. Mijn moeilijkste zaak in de Rechtbank is een eitje hierbij en ondanks dat ik zo mijn best deed leek het wel dat wanneer je een “out of order” bordje kon verbinden met je eigen baarmoeder, dit niet zou gaan lukken. Ontredderd begaf ik mij de volgende dag naar een winkel en kocht de magische staafmixer.
De volgende avond waren de tafelmanieren ver te zoeken. U kunt het vergelijken met een stel uitgehongerde wolven. De pastasaus, waar ik volledig elke definieerbare vorm van groente had verwijderd, werd verslonden en van alle mensen aan tafel wist enkel ik dat mijn organische biologische spaghetti op tafel stond.
De staafmixer is een uitvinding waarvoor wij stiefmoeders in opleiding de uitvinder op blote knietjes dienen te danken. Toen ik dit verhaal aan mijn eigen moeder vertelde, vertelde ze mij dat ze dat vroeger ook deed met een stamper. Ik vind dit de hoogste vorm van verraad, maar dit delict is niet vervolgbaar. Zeker haar woorden “ik kan je onterven” hielpen mij het te laten bij mijn pruillip. Mijn moeder vertelde mij vervolgens dat ik groot ben geworden met een stellige weigering van drie voedingspunten op de schijf van 5. Maar ook dat is goed gekomen. Ik weeg een gewicht waardoor ik niet wegvlieg met windkracht 3 en mijn hersenen (waarmee ik in staat was rechten te gaan studeren) zijn ontwikkeld tot een redelijk gezond niveau. Als ik bedenk wat ik mijn moeder heb aangedaan vanaf het moment dat ik het levenslicht zag tot vandaag, dan ben ik ervan overtuigd dat wereldvrede wel degelijk haalbaar is. Dit terzijde, het zegt iets over ons vrouwen, wij stiefmoeders, wij, die personen met het bordje “out of order” op onze baarmoeder. Dankzij mijn staafmixer eten mijn drie grote liefdes de biologische organische groentes, dit is het enige wat ertoe doet. Ze hoeven niet alles te weten, zolang ze maar eten.
Stop de paniek, vergeet alle etiquette. Het gaat erom dat je ze aan tafel krijgt en praat. Of je nu een gebakken ei serveert of een niet uit te spreken, te schrijven, Frans gerecht. Eet samen, praat, lach, leer ze spaghetti slurpen, leer ze genieten tijdens het eten. Belangrijker nog, geef ze de ruimte om hun verhaal te vertellen want alleen dan zullen ze aanschuiven wanneer ze groot zijn. Het gaat niet om de groente, het gaat om geborgenheid, veiligheid en vertrouwen. Het gaat om HUN-plekje aan de tafel, die tafel waar de plek van de andere ouder leegkwam en jij die plek inneemt. Voeding kan een maag vullen, liefde vult een maaltijd aan.
Meer lezen over Stiefmoeder in opleiding? Lees hier hoe het begon.