Toen ik Mr. Middelburg tegenkwam, had ik uiteraard mijn eigen woning. Een vrijstaande woning met een flinke tuin, een prachtige woning, een prachtige tuin met een hele kleine uitdaging; de woning was toe aan een gigantische verbouwing. Daar waar ik was begonnen met een droom toen ik nog getrouwd was, bleek, dat niet alleen mijn huwelijk niet zo solide was, de fundering van de veilige muren van wat ooit mijn thuis was, waren dit ook niet. Daarnaast moest er ook een nieuw dak op het huis.
Eerlijk is eerlijk, gereedschap en ik gaan niet echt samen, ik mep rustig een spijker in de muur met een designer naaldhak en heb ooit de brandweer laten uitrukken toen er waterdamp opsteeg van mijn schuur. Ik wist niet wat mij tot meer vreugde bracht op dat moment, geen brand of al die mannen in die stoere uniformen. Feitelijk kunnen we bij deze vaststellen dat ik niet zo handig ben. Een oude woning waar eigenlijk alles aan moest worden vervangen behalve de stokoude rabarberplant in de tuin, gecombineerd met deze Gooische was naar mijn mening (en deze mening werd gedeeld door mijn gehele vriendengroep) verreweg het minst briljante plan. Daarnaast miste ik de stad. Middelburg ging het dus worden en mijn zoektocht was begonnen.
Er waren twee woningen die ik geschikt achtte voor mijzelf en mijn beagle, toen de drie mannen in mijn leven waren gekomen. Ik had niet echt haast gemaakt met het zoeken van een geschikte woning omdat ik het op dat moment erg druk had met een hernieuwde vorm van het studentenleven en mijn opleiding als stiefmoeder. Toch had ik twee woningen gevonden en een van deze woningen wilde ik laten zien aan de boys. Tijdens de avondwandeling waar mijn beagle kwispelde en rende, liet ik een kans hebbende woning zien aan mijn twee “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen?” mannen.
Het was de oudste van de twee “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen?” mannen die vroeg waarom ik deze woning liet zien en ik vertelde dat ik erover nadacht hier te gaan wonen. Ik vroeg ze of ze het leuk zouden vinden wanneer ik in de buurt zou wonen en niet op een afstand die gekenmerkt werd door de afstand van 19 kilometer snelweg. Ze vonden dit een goed plan daar zij dan meer met de beagle konden spelen. Slenterend liepen wij als nieuw gevormd gezin richting huis, hun huis en een kleine hand vond zijn weg in mijn hand.
Toen die vraag, een vraag welke je niet ziet aankomen, niet verwacht, alles overtreft en alles vernietigd in jouw “out of order” denkwijze. Een vraag welke gesteld wordt, enkel kan worden gesteld wanneer er op onverklaarbare wijze vertrouwen in je is, die jij met al jouw onkunde kennelijk hebt gewonnen zonder dat jij hiervan besef hebt, een vraag die naar mijn mening elk mens tot in zijn diepste gevoel zou raken.
“Waarom kom je niet bij ons wonen, wij vinden je lief”, vroeg deze kleine “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen?” man.
Deze vraag gaf mij een knoop in mijn maag tot het misselijk worden aan toe. U kunt het vergelijken met het gevoel dat je een skippybal hebt ingeslikt en deze blijkt een beetje lastig te verteren. Je wilt je haren uit je eigen hoofd verwijderen, de zojuist ingeslikte skippybal wens je uit te kotsen en de inval in Afghanistan lijkt je een eitje in vergelijking met het beantwoorden van deze vraag.
Ik heb geen antwoord gegeven op dat moment, ik had ook geen antwoord, de keiharde waarheid lag in de strekking dat mijn hersenen elke vorm van correctheid in de formulering van de meest simpele woorden weigerden en daarnaast, ik had een skippybal ingeslikt. Ik was in de veronderstelling dat het niet erger dan dit zou kunnen worden, helaas nadat ik de skippybal deels had verteerd en mezelf redelijk had kunnen herpakken, deed mijn mr. Middelburg het meest onvoorstelbare.
Bij thuiskomst en na het voorlezen, de tanden te hebben gepoetst, het in bed stoppen van de twee kleine mannen en de knuffel voor het slapen gaan, legde hij zijn veilige, sterke armen om mij heen en vroeg mij: “waarom niet?” We zijn geen pubers meer, we zijn immers al op een bepaalde leeftijd (er valt serieus geen botox meer tegen op te spuiten) en wij weten waar we aan toe zijn. “Waarom kom je niet bij ons wonen?” vroeg mijn mr. Middelburg.
Ik ben er op deze avond in mijn leven achter gekomen dat je als mens in staat bent meerdere skippyballen in kan slikken zonder te sterven. Ik ben er ook erachter gekomen dat je als mens in staat bent dingen te voelen die je niet binnen een uur kan plaatsen. Soms heelt tijd alle wonden, in mijn geval moest ik eerst twee skippyballen verteren en nadenken.
Ik heb ervoor gekozen te gaan samenwonen, samenwonen met mr. Middelburg en mijn twee “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen” mannen. Laatstgenoemde vonden mijn verhuizing een voldongen feit toen ze mijn beagle en mijn twee katten in hun huis hadden, voor hen hield het daarop. Mijn naaldhakken werden vergeten door ze, die heb ik zelf ingepakt. De rest van de verhuizing ging redelijk makkelijk en met een inschrijving in de Gemeente was het samenwonen een voldongen feit. Mijn skippybal gevoel begaf zichzelf al snel naar de vergetelheid, de maanden gingen voorbij en ik was mijn eigen onnozele ik in opleiding als stiefmoeder.
In het nieuwe jaar kwam de dag dat de eerste zonnestraal de grijze maanden doorbrak en daar waar mijn onkunde zijn hoogtij aan het vieren was deed ik wederom iets vreselijks doms in de ogen van de oudste. Verveeld en geïrriteerd keek ik hem aan en vroeg hem: “Hoe lang ken je me nu al?” Het was van mij een vraagstelling in de veronderstelling dat ze inmiddels wel beter wisten en dat ik voor bepaalde dingen nou eenmaal niet in de wieg was gelegd. Zijn antwoord op mijn vraag was kort en duidelijk: “Een jaar en vier dagen.” Dit antwoord liet mij de skippybal opnieuw verwelkomen in mijn maag, ik wilde mijn eigen haren uit mijn hoofd verwijderen en dacht erover na om Amerika binnen te vallen gezien het nieuwe leiderschap dat daar was gekozen. Alles van zojuist genoemde was makkelijker dan het verteren van het gevoel wat zijn antwoord mij gaf en niet enkel zijn antwoord wat hij gaf en tot op de dag nauwkeurig was, ook zijn eerder gestelde vraag waardoor mr. Middelburg en ik zijn gaan samenwonen kreeg een betekenis.
Wanneer je deze keuze maakt voor een man met kinderen maak je een andere keuze dan de keuze voor het zoveelste vriendje tijdens het studentenleven. Het gebral door bier en wijn valt stil daar waar kinderstemmen spreken. Als dit mislukt is er niet 1 hart gebroken, het zouden het er vier kunnen zijn. Mijn skippybal staat niet voor paniek, hij staat voor absolute ongeloof en twijfel in mijzelf. Deze “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen” mannen geloven meer in mij dan dat ik in mezelf. Falen is geen optie, niet wanneer het kinderen betreft, zeker niet kinderen van wie de basisveiligheid weggehaald is zonder dat zij een keuze hadden.
Er zijn momenten dat ik tranen ken, wanhopig ben en zelfs mijn beagle zo hard aan het kwispelen is dat ik blij ben dat zijn kont niet loslaat van zijn lichaam, de opleiding voor stiefmoeder is keihard. Het is echter ook een feit dat hun geloof in mij zo onvoorstelbaar mooi is dat je wel 10 skippyballen kan inslikken, zeker wanneer deze kleine mannen een hamer uit je handen pakken en zeggen: “Doe maar niet, Papa is er nu niet en wij kunnen je niet naar het ziekenhuis rijden.”
Meer lezen van Stiefmoeder in opleiding?
- Haar eerste blog;
- Voedertijd
- Vakantie