Ik ben mijn mr. Middelburg tegengekomen in het seizoen dat de sneeuw zou moeten vallen. Ik kan me niet meer herinneren welk weer het was, maar voor mij was het een seizoen van zon, warmte en liefde.
Gezien de verdeling volgens het ouderschapsplan moesten wij het hebben over de zomervakantie, want met kinderen is het gewenst dit soort periodes te plannen. Mijn laatste “last minute Ibiza” werd verbannen tot mijn verleden, minderjarigen mogen hier niet aan onderhevig zijn en gezien de gekozen verantwoording voor de minderjarigen, ik dus ook niet meer.
In mijn geval betrof het de laatste 3 weken van de zomervakantie. Mijn mr. Middelburg heeft een boot. Ik, als doorgefokte Gooische, ben geen fan van openbare toiletten, publieke samenkomsten met ontblote bovenlijven en vermijd eigenlijk alles waar het woord luxe niet in voorkomt. Mr. Middelburg liet foto’s zien van zijn boot en ik showde hem internetpagina’s van woningen met zwembad in Zuid-Frankrijk. We kunnen zeggen dat de meningen iets verschilden in het kader van de zomervakantie en de oplossing zou liggen in wat de kinderen wilden. Ondanks het aangeboden privé-zwembad kozen ze voor de boot.
Dit was voor mijn vrienden een excuus om mij volledig belachelijk te maken. Vragen zoals “heb je de nieuwe bootschoenen van Manolo Blahnik al?” tot “hoeveel Botox moet ik reserveren?” waren aan de orde van de dag. Als goede daad had ik in ieder geval al mijn vrienden laten lachen.
Bij mijn eerste bezoek aan de boot wist ik als nieuwe deskundige dat dat naaldhakken daar niet mee samen gaan, dus had ik mijn slippers aan. Binnen twee minuten hadden niet mijn twee “niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen?” mannen pleisters nodig maar ik wel. Ontredderd ging ik naar huis. Na een paar schoenen te hebben gekocht waar ik verder niet over wens uit te wijden begon ik aan de voorbereiding van de vakantie.
Hiervoor viel ik terug op mijn boekenkast, ooit heb ik een boek gelezen over een expeditie naar de Himalaya. Gezien de gelijkenis met mijn aankomende onderneming “zomervakantie” besloot ik het goed te plannen, hetgeen noodzakelijk blijkt aldus het desbetreffende boek. Alle dagen ging ik verder technisch voorbereiden, kleding moest gesorteerd zijn en niet te vergeten, pilletjes tegen bootziekte. Met mijn lijstje ging ik inkopen doen en deed het keurig in kratjes. Bootziekte is geen ziekte ben ik achter gekomen, men noemt dit zeeziekte.
Mr. Middelburg stond perplex toen hij mijn kratjes zag en ik was blij met de veronderstelling dat mijn Thaise avond als diner zijn goedkeuring had. Hij keek mij aan op de manier zoals alleen hij kan en vroeg mij: ‘waar zijn de knakworstjes?’ Ik stapte op mijn Gazelle cabrio en haalde nog wat blikjes biologische knakworstjes. Agenda technisch klopte alles en ik ging mijn koffer inpakken.
Mijn koffer is een vintage witleren koffertje dat ik van de zolder van mijn grootouders heb meegenomen. Ik gooi geen kleding in een tas, ik organiseer mijn kleding zodat alles netjes blijft en weer kreeg ik die blik van Mr. Middelburg.
Ik was trots op mijzelf, alles was tot in de puntjes georganiseerd en samen gingen wij het vakantieavontuur tegemoet. Gekleed in een witte kasjmieren top, korte spijkerbroek en parelketting zat ik op de punt van de boot met twee kleine mannen. Mijn beagle stond te kwispelen en Mr. Middelburg stond aan het stuurwiel.
Geen van allen heeft op dat moment mijn van geluk opwellende tranen gezien. Ik kwam erachter dat geluk echt bijzonder simpel is en tot op de dag van vandaag ben ik dankbaar voor dit moment. Compleet zijn heeft een andere betekenis gekregen en de uitputting die ik voelde in de eerste haven deed mij heel even tegen mijn beagle aankruipen. Even, 10 minuutjes maar.
Tegen etenstijd, iets van 4 uur verder dan mijn 10 minuten, stonden er drie mannen aan mij te schudden, een beagle op me te kwijlen en werd ik wakker. Het woord eten deed mij terugkeren naar de realiteit, mijn Thaise onderneming voor die avond. Op dat moment stond de barbecue al aan, de speklappen lagen erop en mijn gehele organisatie was waardeloos.
Ik ben erachter gekomen dat vakantie anders is wanneer er kinderen in het spel zijn. Ik heb momenten meegemaakt dat ik bijna moest vechten om de knakworsten te mogen verwarmen. Mijn Thai is mee terug naar huis gegaan en ik heb in de zomer van 2016 de knakworsttosti uitgevonden, ik weet echter niet of ik hierop trots moet zijn.
In deze vakantie hadden we ook een avond met slechter weer. Wij besloten dat Monopoly de oplossing zou zijn en mijn oude spel vanuit mijn kindertijd werd gepakt. Het was het moment dat ik “Zeuven” gooide met de dobbelsteen en dit woord riep. De jongste vroeg: “waarom zeg jij het woord zeven zo?”. Voordat ik kon antwoorden was zijn oudere broer mij voor en vertelde hem: “Ze komt nou eenmaal uit een ander deel van Nederland, ze kan er niets aan doen dat ze zo praat.”
Een klein moment vroeg ik me af of er sprake was van discriminatie en of ik misschien een inburgeringscursus moest doen. Wat was ik blij met de naamsverandering van mijn beagle, Rakker zoals hij eerst heette met mijn Gooische R, ging het niet worden. Vooral borrelde er een enorm gevoel van trots, liefde op en mijzelf gewenst voelen. De oudste nam het voor mij op in een bepaalde manier en daarom kreeg ik het idee dat hij mij accepteerde op de leeggelaten stoel. Ondanks mijn witte koffertje, mijn onwetendheid, mijn planmatige, neurotische gedrag, ik werd gewenst.
De dag daarna had ik minstens 7 hartverzakkingen, had ik bijna een levende krab in mijn bikini, rende ik achter ze aan met een factor 50 van een Frans merk, worstelde ik om de blikken knakworsten op te warmen en kon ik het voorkomen dat mijn boeken als aanmaakblokjes werden gebruikt. Wat als een paal boven water bleef staan was mijn gevoel door het woord zeven. Zij kiezen mij, mijn stiefouderschap gebaseerd op allerlei idioterieën, zij willen mij. Het is het mooiste gevoel op aarde; zij willen mij!