Op een mooie zonnige dag, het kan zijn dat de ijstijd zijn intrede deed, straalde voor mij alles. Ik was, na 5 jaar dwangarbeid, ook wel huwelijk genoemd, single. Het moment was prachtig. Ik voelde mij als de herboren student die klaar was voor het studentenleven. Ik heb gestudeerd, toen ik lang geleden jong was en het waren zeer wazige jaren in onze hoofdstad.
Ik, volledig blue in het nieuwe daten, pakte mijn oude zwarte boekje met telefoonnummers en dook de kroeg in. Zo werkte het in ’9. Aangezien mijn leeftijd niet langer wordt uitgesproken maar berust in de geheimhoudingsplicht van mijn plastisch chirurg stond ik voor een raadsel.
We roken niet langer in de kroeg, de rokken van de dames zijn inmiddels van een lengte dat de wereld gynaecoloog kan spelen, de wijn is vervangen door Prosecco en een zestienjarige kent mijn plastisch chirurg.
Een hipper iemand installeerde een datingapp en zo geschiedde het. Tinder is de grondlegger van dit schrijven zoals Freud de grondlegger is van de psychologie.
De chardonnay vloeide, we waren weer zoals we waren toen we studeerden en de tekst welke mijn profiel sierde zou geen koe op reageren. Ik, kansloos, nutteloos en doelloos. Bankhanger, geen humor, geen ambitie. De afstandsbediening is mijn beste vriend. Ik zoek iemand die mij een pizza komt brengen, niet actief is en voornamelijk geen discussiepartner wenst. Kinderen? Geen probleem mits ze op een kostschool zitten. Deze tekst werd aangevuld met de foto’s van mijn echte ik; Een hardloper, ambitieus, een vrouw met een rechtenstudie, die midden in het leven staat. Hartjes volgden en zo ook de meest bizarre verzoeken. Ik moet U eerlijk vertellen dat het nieuwe daten meer lijkt op de porno-industrie.
Eerlijk is eerlijk, ik heb zelf geen kinderen en ik zat hier niet op te wachten. Toen, die foto, die lach, die warmte. Ik drukte op het hartje, aarzelend en beter wetend. De match welke werd gemaakt door de Tinder app werd opgevolgd door privé-appen, bellen en een date. Het resultaat was dat ik maar even single was. Ik stapte een nieuwe wereld in; een onbekend stuk van mijn hart ging open voor Mr. Middelburg met kinderen.
De eerste keer dat ik ze zou zien wist ik dat ik leuk moest zijn. Ik moest voldoen aan die zestienjarige (het gaat een langdurige rechtszaak worden tegen mijn plastische chirurg) en die hippe vrouw. Ik besloot te gaan barbecueën. Na een boek over barbecueën te hebben gelezen en diverse films op YouTube te hebben bekeken, vond ik het verstandig al het vlees gaar in te slaan. Het zou mij niet hebben verbaasd als ik na die avond wederom even single zou zijn.
Het wonder geschiedde, de kinderen keurden mij goed. Ik moet hierbij wel vertellen dat ik een beagle heb in de vorm van een hond. Deze kanjer heeft absoluut de sfeer erin gehouden. Indien iemand een ondernemingsplan zoekt; een kwispel lease voor de stiefmoeder in opleiding zou kunnen werken. Daarnaast heb ik zelf niet aan de barbecue gezeten dus de brandweer hoefde niet in vol ornaat te komen.
Mijn toekomst werd geschreven door deze ontmoeting; twee mannen in wording. We noemen dit de “Niet knuffelen in het openbaar, hoe laat ga je voorlezen?” leeftijd.
Gezien mijn prehistorische leeftijd kunt u als lezer begrijpen dat al mijn kennis en kunde in het beginsel uit boeken komt. Ik ging naar de bibliotheek en kwam ontredderd naar buiten. Er is geen boek over: “Hoe doe je dit stiefmoeder zijn en hoe overleeft iedereen het die onderhevig is aan jouw onkunde?”.
Erger nog, als stiefmoeder kies je er zelf voor om op een stoel te gaan zitten die is achtergelaten door de persoon wie onvervangbaar is. Je neemt een plek in waar kinderen altijd van zullen hopen dat die persoon terugkomt. De hoop dat papa en mama weer samenkomen. En terecht dat ze dit hopen. Deze kinderen hadden geen keuze, deze kinderen verloren de fundamenten van hun veiligheid. Wie zou die veiligheid niet terug wensen?
De keuze welke elke stiefmoeder in opleiding maakt, is een moeilijke keuze. Er is geen garantie van slagen, het is geen spijkerbroek welke je retourneert wanneer hij niet lekker zit. Je kijkt in de ogen van de onschuld en weet dat dit het einde is van je zelfzucht naar designer naaldhakken. Dit is het begin van de broodtrommel, de pleisters, de eerste keer dat een hart gebroken zal worden en dat je start met sparen voor een toekomst van een ander. Met deze wetenschap ga je zitten, op die lege stoel en vanaf dat moment is het oorlog. Oorlog met jezelf, met je eigen twijfel, je minderwaardigheidscomplex en met je eigen onderdrukte moedergevoelens.
Ik heb ervoor gekozen om op de stoel te gaan zitten welke leeg was en ik kan, wil hun moeder niet vervangen. Het is lastig, moeilijk en zo emotioneel dat humor nodig is om een gezonde geest te houden. Ik sta in de Rechtbank, schrijf 10.000 woorden en noem dit een briefje. Ik loop marathons en doe dit zonder moeite.
De “stiefmoeder in opleiding” is de moeilijkste opleiding welke ik gedaan heb en mijn respect naar “echte” moeders, jullie verdienen een chapeau met vuurwerk en de duurste champagne. Mijn stelling is wel, wij, als de “nieuwtjes” van jullie exen doen ons best en ook wij verdienen een klein chapeau.
Jullie kinderen overleven onze onkunde, wij overleven jullie kinderen. Wij blijven staan, met een vorm van jaloezie naar wat jullie hadden kunnen hebben, iets wat niet makkelijk is. Door onze stiefkinderen wordt het “out of order” van ons in een andere context gezet.
Wij gaan zitten op de onvervangbare plek zonder enige opleiding. Wij vangen de pijn en het verdriet op. Wij maken die keuze. De kinderen hadden geen keuze, anders hadden deze verhalen geen woorden op papier gevonden.