Vroeger dacht ik:
Zomertijd, wintertijd,
de klok verzetten,
een uur achter of vooruit,
welke grapjas heeft dat verzonnen?
Alles raakt hier flink verstoord,
zo ook het ritme van het gezin,
laat staan mijn eigen ritme,
diep vanbinnen.
Kijk, ik weet niet hoe het met jullie zit,
maar ik vond dat vaak nogal een ding,
opgeven van mijn ritme voor verstoring.
Ik was namelijk enorm gehecht,
aan het ritme zoals het altijd ging,
niet zo handig, weet ik nu,
in een samengesteld gezin.
Vroeger,
op de dagen van de wisseling,
dipte ik weer in de verschrikking.
Want ook al wist ik,
wie, wat, wanneer kwam,
om wie, wat, welke tijd,
op wie, wat, welke dag,
mijn ritme was ik altijd kwijt.
Als een dolle liep ik die dan te zoeken,
snapte ook niet waar ik het dan verloor,
doodmoe werd ik ervan.
En het was alsof niemand mij zag,
niemand hielp me ook met zoeken,
en ik durf het nu echt toe te geven,
echt lief was ik dan niet meer hoor.
Vaak kon ik dan ook niet wachten,
tot het weer werd zoals ik het kende,
zonder kinderen in mijn eigen ritme.
Al goed eind goed zou je denken,
helaas!
Mijn ritme zat dan steeds vaker in een soort winterslaap,
het duurde steeds langer voordat,
ik als vanouds doorging,
en dan keek ik naar de klok.
En ik hoorde de deur.
En ik was terug bij af.
Met mijn verstoorde ritme-gezeur.
Ja, want gezeur vond hij het wel!
Hij had nergens last van,
Ik moest gewoon schakelen joh!
Hij legde uit; net als autorijden, gas d’r op.
Worden de toeren dan te hoog,
hup, in zijn twee en weer door.
Herhaal deze stappen,
Tot je op snelheid bent,
knopje indrukken,
cruise controle heet dat, schat,
is niet zo moeilijk hoor.
En ik dacht: vriend, seriously,
Je bevindt je nu op een highway to hell!!
Oef, de ruzies, frustraties en onbegrip,
jaren van mijn leven gekost.
Tot ik doorkreeg, met behulp van een stiefcoach,
waardoor ik steeds mijn ritme verloor.
Het kwam niet door de wisselingen,
of door een huis vol kinder-herrie,
want wat ik deed was;
zij kwamen binnen en ik ging er als een haas vandoor, getverderrie!
Ik zette mezelf buiten de deur.
Ja gek he, dat dan mijn ritme was verstoord?
Dat niemand me dan hielp met zoeken,
of dat ze me niet leken te zien,
ik sloot mezelf buiten en ging dan gillen voor tien!
Dus op een dag stapte ik ook mee naar binnen en er ging een wereld voor me open.
Ik zag dingen die ik niet kende en zij maakten nieuwe dingen mee.
De tijd nemen om te wennen, dat deed dan ook iedereen.
Elkaar helpen of juist alleen.
We vonden samen een nieuw ritme, een aanvulling op en geen vervanging van.
En daar werd het wel lichter van!
Van dat licht genieten we nog elke keer.
Ah ja, want dat was ik ook even vergeten, die grapjas die het verzetten van de klok heeft verzonnen, had er wel een positieve intentie mee: Om meer te kunnen genieten van het LICHT. Zo gek nog niet!
Wil jij dat ook in je samengesteld gezin? Het licht weer zien? Maak een afspraak bij een Stiefgoedvestiging.