Wat bleek jij nodig te hebben om te kunnen blijven?
Margarita Bernal en Irma Arts samen in gesprek over het thema: weggaan of blijven?
Irma: Margarita, jij en ik zijn beiden gescheiden van de vader van onze kinderen. Beide hebben we al jarenlang een nieuwe relatie. Ging die altijd over rozen? Nee zeker niet. We hebben allebei wel eens op het punt gestaan om met deze relatie te stoppen. Wat was er nodig om te kunnen blijven?
Margarita: Onze relatie kent ups en downs. Wij zijn met Pinksteren 17 jaar samen, waarvan we net in maart de 12,5 jaar getrouwd hebben gevierd, ik vind het een mooie reis.
Wat ik nodig heb om te kunnen blijven? Ik geloof dat de kern van ons succes is: Het gaat niet om botsingen te vermijden, het gaat om hoe je weer verbind na een botsing.
Mijn proces ging over los te laten hoe ik het wilde en aan te nemen hoe het was. Dat gaf rust en ruimte en kon ik weer verbinden.
Ik heb gemerkt dat om iets te veranderen er eerst acceptatie nodig is van wat er is. Een praktisch succes van afgelopen weken: mijn man had z’n auto opgeruimd en er stonden in de gang tassen en spullen. Dat blijft er weken staan. We hebben er vaak over gesproken en gediscussieerd (ik wilde dat hij dit anders deed, dat hij dit meteen opruimt). Na gesprekken hierover liet hij mij weten hoe hij erin stond. We wonen samen in dit huis, hij ruimt het in zijn tempo op. Hij is er ook. Uiteindelijk heb ik gekozen om dit te accepteren. Na jaren strijd kan ik me openen, overgeven en vertrouwen. Ik heb mijn tempo en hoe ik het wilde losgelaten en de tassen stonden er dus (acceptatie). Gisteren kwam ik thuis en was het opgeruimd. Wat was ik blij! En het voelde ook fijn dat ik hem zijn ruimte heb kunnen laten. Er is ruimte voor beide.
En hoe ging dat bij jou?
Irma: In mijn geval hing vertrekken samen met het gevoel dat mijn partner niet deed wat er nodig was of wat ik nodig had. De focus op hem bracht me keer op keer tot wanhoop waardoor ik dan weer met mijn tas in de hand stond en naar mijn eigen huis vertrok. Niet omdat ik dat nou zo graag wilde maar omdat hij maar niet door leek te hebben wat hij deed.
Tja nu was er in die fase in zijn leven ook best wat werk aan de winkel (werkloosheid en zijn gezin van herkomst hadden zijn aandacht), maar daar ging ik eigenlijk helemaal niet over….
Tijdens 1 van mijn opleidingen in systemisch werk ontdekte ik dat ik eigenlijk altijd zo gericht was geweest op mijn vader. Zijn kijk en zijn goedkeuring deden ertoe! Het was pijnlijk om te zien dat ik bij mijn partner hetzelfde deed. Toen ik dat eenmaal had gezien en gevoeld had wat daar de impact van was lukte het me om mijn koers te gaan varen. Dat bleek de route om mijn aandeel te kunnen zien.
Ik hield op met mijn partner te vragen wat ik nodig had en begon zelf invulling te geven aan wat ik nodig had. Dat bleek in ons geval de sleutel: Allebei je eigen aandeel onder de loep nemen en stoppen met de focus op elkaar.
Dat leidde snel tot een hernieuwde relatie en liet de twijfel over wel/niet blijven stoppen. Èn we hoefden niet meer steeds te knokken. Het bleek kwetsbaar om precies die discussies te staken en te focussen op onszelf. Fijn dat we dat geleerd hebben.